Na wywołanym negatywie występują poprzeczne smugi, ciemniejsze i jaśniejsze: przekopiują się one również na pozytyw. W wypadku błony małoobrazkowej te jaśniejsze i ciemniejsze smugi pokrywają się z odstępami otworów perforacji (fot. 78). Smugi te widoczne są szczególnie wyraźnie na dużych, jednostajnych partiach negatywu, jak np. niebo w krajobrazie itp.

W wypadku zdjęć wieczornych na ulicy miasta mamy do czynienia z zarejestrowanymi na błonie smugami świateł reflektorów i innych świateł przejeżdżających samochodów czy pojazdów. Zdjęcia takie dokonywane są ze statywu, a czas naświetlania wynosi przecież co najmniej kilkanaście sekund. Oczywiście wszystkie nieruchome przedmioty zarejestrują się na zdjęciu w sposób normalny. Natomiast sylwetki przejeżdżających ulicą samochodów, jako przedmioty zmieniające szybko swoje położenie, nie pozostawią na błonie żadnych śladów, po prostu nie zarejestrują się na zdjęciu. Czas, w jakim obraz ich działa na emulsję światłoczułą, jest zbyt krótki, aby nastąpiło jej naeksponowanie.

Przy silnych mrozach może się nawet na wewnętrznych powierzchniach soczewek obiektywu pokazać trochę szronu. Powstaje on z pary wodnej zawartej w powietrzu między soczewkami. Dostała się tam ona wraz z tym powietrzem w czasie montażu obiektywu w fabryce. Po wejściu z aparatem do ciepłego pomieszczenia i po ogrzaniu się całego obiektywu szron ten znika.

Osobne zagadnienie stanowi tu nastawianie ostrości w czasie powiększania, ponieważ płaszczyzna papieru, na który rzucamy obraz, nie jest równoległa do płaszczyzny negatywu. Ostrość nastawiamy więc mniej więcej na 1/3 długości obrazu, licząc od brzegu bliższego obiektywowi, a następnie zmniejszamy na tyle otwór przysłony obiektywu powiększalnika, aby dzięki odpowiedniej głębi ostrości uzyskać obraz ostry na całej powierzchni papieru. Przy naświetlaniu powiększenia pamiętać należy jeszcze i o tym, że ta jego część, która jest bliżej obiektywu (dół budynku), będzie z tego powodu podlegała nieco silniejszemu naświetlaniu niż pozostałe części obrazu. W celu uniknięcia nierównomiernego zaczernienia powiększenia należy tę część obrazu lekko przesłaniać w czasie naświetlania, aby wyrównać warunki ekspozycji na całej powierzchni.

W wypadku niedoświetlenia uzyskujemy negatywy wykazujące zaczernienie i szczegóły jedynie w światłach oraz ubóstwo tonów pośrednich. Jednocześnie cienie obrazu są zupełnie przejrzyste i nie wykazują żadnych szczegółów (patrz fot. 22: obok na fot, 23 dla porównania negatyw naświetlony prawidłowo). Z takich nie doświetlonych negatywów nie da się w żaden sposób uzyskać poprawnych pozytywów, mimo stosowania papierów o różnych gradacjach. Nie doświetlone zdjęcia wykonane na wysoko- czułych materiałach negatywowych wykazują po zrobieniu z nich powiększeń zwiększone ziarno.

Jeżeli na negatywie brak jakichkolwiek szczegółów w cieniach, żadne zabiegi laboratoryjne szczegółów tych nie przywrócą. Jedynie w tym wypadku, gdy przy mocno krytych światłach znajdujemy w cieniach dostateczny rysunek (zdjęcia prześwietlone obiektów o dużych kontrastach świetlnych), wówczas można podjąć próby uratowania takiego zdjęcia. Nie należy przy tym zapominać, że nigdy nie mamy gwarancji, czy nasze wysiłki zostaną uwieńczone całkowitym powodzeniem. Proces, który zastosujemy, ma za zadanie dać bardziej przejrzyste światła, a jednocześnie zmniejszyć rozpiętość kontrastów. Będzie on polegał na odbieleniu, a następnie powtórnym wywołaniu negatywu, przy czym wywołanie to ma w sposób zasadniczy wpłynąć na zmianę charakteru negatywu, Do odbielenia użyjemy kąpieli składają cej się z dwóch roztworów:

Na gotowym powiększeniu dają się zauważyć podwójne kontury sfotografowanych przedmiotów. Jeżeli negatyw był bez zarzutu, co można sprawdzić pod lupą (a najlepiej pod możliwie krótkcogniskowym obiektywem, tj. 20- -50 mm), wówczas przyczyną powstania omawianego zjawiska jest poruszenie powiększalnika lub maskownicy w czasie naświetlania powiększenia. Wystarczy nawet lekkie potrącenie powiększalnika, aby nastąpiło przesunięcie papieru fotograficznego w maskownicy. Takie przesunięcie w ciągu naświetlania trwającego kilka lub kilkanaście sekund musi pozostawić na powiększeniu widoczne ślady.

Na negatywach wywołanych w zupełnej ciemności występuje zjawisko odwrócenia walorów, tzn. zamiast obrazu negatywowego otrzymujemy pozytywowy. Odnosi się to nie do całej powierzchni, lecz tylko do świateł. Zjawisko to nazywamy solaryzacją. Od sola- ryzacji odróżnić należy pseudosolaryzację, opisaną szczegółowo na str. 133.

Najbardziej popularnycm zdjęciem w fotografii cyfrowej jest zdjęcie grupowe. Takie zdjęcia robi się wszędzie : na weselach, obozach, przyjęciach, spotkaniach sportowych lub towarzyskich, w szkołach itp. Niestety jednak nie wszyscy posiadają wiedzę na temat, tego jak wykonywać takie zdjęcia. Miejsce, w którym ma stanąć grupa jest bardzo ważne w wykonywaniu zdjęć z wielu powodów. Może narzucić kontekst do zdjęcia, a także otoczenie może odrywać wzrok od grupy. Wybierzmy takie miejsce, które ma wystarczającą ilość światła oraz do którego dana grupa ludzi będzie ładnie pasować. Unikajmy również zdjęć na wprost okien, które mogą odbić światło i zepsuć zdjęcie. Postarajmy się tak zbliżyć do grupy, jak to tylko możliwe, uważajmy jednak, aby nie uciąć żadnego z obiektów...

Błędów tych w zasadzie nie spotykamy w nowoczesnych obiektywach, naturalnie z wyjątkiem najtańszych „boksów”. Mogą one jednak wystąpić, gdy ktoś zechce do swojego małoobrazkowego aparatu dostosować obiektyw długoogniskowy (w roli teleobiektywu) od starego aparatu kliszowego. Wówczas mogą dojść do głosu pewne wady korekcji tego obiektywu.