Na negatywie widać wyraźne zadrapania i uszkodzenia warstwy emulsyjnej (fot. 77). Uszkodzenia te powstają wówczas, gdy emulsja jest wilgotna po procesie wywoływania. Wilgotna warstwa żelatyny jest niezwykle delikatna i wrażliwa na wszelkie mechaniczne wpływy. Uszkodzenia najczęściej powstają w czasie odwijania lub wyciągania wywołanego już negatywu z koreksu.
Po wywołaniu negatywu okazuje się, że niektóre jego klatki są nieostre. Przyczyną tego stanu rzeczy są błędy w nastawianiu ostrości popełnione przez fotografującego. Objaw charakteryzuje się tym, że tylko niektóre klatki są nieostre. Po prostu błąd nie był popełniany przy każdym zdjęciu, a ponadto w poszczególnych wypadkach mocniejsze przymknięcie przysłony obiektywu, a co za tym idzie, większa głębia ostrości powodowały zagubienie skutków błędnego nastawienia. Gdyby wszystkie klatki negatywu były nieostre, wówczas wskazywałoby to na wady obiektywu, co jest opisane szczegółowo na str. Ili nast.
Polega ono na równomiernym zszarzeniu całej powierzchni negatywu. Cechą charakterystyczną zadymienia ogólnego jest to, że zszarzeniu (po wywołaniu oczywiście) ulegają również i te części negatywu, które nie były naświetlone, a więc brzegi błony, ścieżki perforacyjne błon 35 mm, przerwy pomiędzy kolejnymi klatkami.
Charakterystyczny dla tego rodzaju wady migawki objaw polega na nierównomiernym zaczernieniu powierzchni negatywu, przy czym nierównomierność ta przebiega w kierunku zgodnym z kierunkiem ruchu roletek migawki. Jeżeli roletki przebiegają poziomo, to i zmiany zaczernienia również rozłożone są w kierunku poziomym jak na fot. 9. Przy pionowym ruchu roletek zmiany te także będą szły w kierunku pionowym. Nierównomierne zaczernienie powierzchni negatywu wynika z tego, że nierównomierny ruch roletek powoduje zmiany szerokości szczeliny w cza- sie jej przebiegu przed negatywem lub zmiany prędkości jej ruchu. Następstwem tego są różnice w ekspozycji poszczególnych stref powierzchni negatywu, a co za tym idzie – różne zaczernienie tych stref po wywołaniu.
Inne efekty na zdjęciu da natomiast migawka, która zacina się nie na końcu, lecz w czasie jej ruchu. Spowoduje to przedłużenie czasów naświetlania, a co za tym idzie – niezgodność skali czasów migawki z rzeczywistymi czasami jej otwarcia (patrz str. 26). Efektem będzie prześwietlenie zdjęć, nieostrość (poruszenie) przedmiotów ruchomych, zaś w wypadku szczególnie silnego zacinania się, połączonego z chwilowym zatrzymywaniem się listków migawki – nawet wielokrotne występowanie konturów fotografowanego, ruchomego przedmiotu.
Do tych odcisków na negatywie wystarczą nawet stosunkowo niewielkie ilości chemikalii. Przy tym palce nie muszą być nawet uprzednio zanurzone w kuwecie z wywoływaczem czy też utrwalaczem. Wystarczy, że wilgotny palec zetknie się np. z plamą po utrwalaczu na stole, aby przylgnęła do niego pewna ilość tiosiarczanu sodu. Ta minimalna ilość po przeniesieniu jej na powierzchnię emulsji zupełnie wystarczy do utworzenia trwałych i nieodwracalnych śladów.
Pozytyw wykazuje zadymienie, co objawia się w ogólnym zszarzeniu obrazu i utracie niezbędnych kontrastów. Zadymienie charakteryzuje się tym, że obejmuje całą powierzchnię papieru, a więc zszarzeniu ulegają również i ozdobne białe marginesy poza obrazem.
Objawy przewołania negatywu mogą być rozmaite. Rozpatrzymy trzy najbardziej typowe wypadki. Zdjęcie prześwietlone, a następnie przewoiane da nam negatyw o spłaszczonej gradacji, a przy tym mocno kryty, który bardzo trudno, a czasami wręcz nie sposób skopiować na pozytyw (patrz fot. 70). Zdjęcie naświetlone prawidłowo i przewoiane da negatyw kontrastowy o gęstych światłach i wyrobionych szczegółach w cieniach. Zdjęcie nie doświetlone, lecz przewoiane będzie bardzo kontrastowe, przy czym w cieniach zupełnie brak szczegółów, bądź też rysunek jest bardzo ubogi (patrz fot. 71). Oprócz tych wszystkich objawów przewołanie prowadzi jeszcze do zwiększenia ziarnistości obrazu, co jest też omówione na str. 114 oraz do powiększenia ogólnego zadymienia obrazu: zadymienie to najlepiej zaobserwować na tych fragmentach negatywu, które nie podlegały naświetleniu w aparacie, a więc na końcówkach, na brzegach błony, czy też częściach perforacyjnych w błonie 35 mm. Zjawisko zadymienia jest omówione bliżej na str. 131 tej książki.
Plamy w kształcie kręgów lub wieloboków są skutkiem wielokrotnego odbicia promieni świetlnych wewnątrz obiektywu od powierzchni soczewek, z których jest zbudowany. Przy tym na zdjęciu pojawiają się plamy o kształtach odpowiadających otworowi przysłony obiektywu. A więc będzie to w większości obiektywów kształt okrągły, w niektórych natomiast (w starszych obiektywach niemieckich) sześciokąt lub inny wielobok, bo taki kształt nadają otworowi przysłony jej zamykające się sektory. Opisane powyżej niebezpieczeństwa czyhają na nas w pierwszym rzędzie przy zdjęciach wykonywanych pod światło, patrz str. 65.
Aparaty wyposażone w sprzężony dalmierz w zasadzie eliminują możliwość zdjęć nieostrych. Jeżeli mimo to z aparatu takiego wychodzą zdjęcia nieostre, nie oznacza to nic innego, jak uszkodzenie lub rozregulowanie układu sprzęgającego obiektyw z dalmierzem. Aparat należy wówczas oddać do naprawy.
