W ten sposób można usuwać na zdjęciach, zachowując odpowiedni kąt patrzenia wynoszący ok. 56°, niepożądane odbicia w szybach, w wodzie oraz różnego rodzaju refleksy świetlne na ich powierzchniach, jak również na powierzchniach lakierowanych, plastikowych itp. Nie można natomiast wyeliminować takich zjawisk na błyszczących powierzchniach metalowych. Podobnie przy użyciu filtru polaryzacyjnego nie uda nam się zlikwidować własnego odbicia w szybie wystawowej, jeżeli staniemy naprzeciwko niej. Taki „autoportret” powstaje bowiem jako odbicie pod kątem zbliżonym do 90°.

Świetnym pomysłem aby wyróżniać się z tłumu, jest wykonanie jakiegoś nadruku na koszulce. Może to być nasze życiowe motto lub ulubiona postać z kreskówki, jakieś zdjęcia ulubionego zespołu czy piosenkarza. Nic nas nie ogranicza w tym kierunku. Papier transferowy możemy zakupić w bardzo dobrych sklepach papierniczych, lub z artykułami biurowymi. Następnie należy nasz rysunek wydrukować. Pamiętajmy o dwóch ważnych sprawach : pamiętajmy o formacie naszej kartki i dostosujmy do niego nasz rysunek, wcześniej sprawdźmy na zwykłej kartce jak należy włożyć ją do drukarki, aby wydruk znalazł się na odpowiedniej stronie. Gotowy taki obrazek możemy wyciąć, pozostawiając kilka milimetrów marginesu. Teraz wystarczy tylko wprasować nadruk w koszulkę,układamy t-shirt na desce i przeprasowujemy go...

Poszczególne barwy po sfotografowaniu na materiale światłoczułym czarno-białym odtwarzane są w postaci walorów o różnym stopniu szarości. Zdarza się często, że dwie różne barwy oddane zostaną w tym samym walorze i będą na zdjęciu miały ten sam stopień szarości. Jeżeli przedmiot o kolorze odpowiadającym jednej z tych barw znajdzie się na tle posiadającym kolor tej drugiej barwy, wówczas na zdjęciu przedmiot po prostu zniknie, nie będzie go można odróżnić od tła.

Nie zawsze można przewidzieć, jakie odcienie poszczególnych barw oddane zostaną na zdjęciu w tym samym stopniu szarości. Każdy rodzaj emulsji dać może odmienne efekty. I tak np...

Aby uniknąć plamek od strony podłoża, trzeba usunąć krople wody z wypłukanego negatywu. Najlepiej uczynić to, przecierając podłoże wilgotną irchą, jak to było opisane na str. 138. Wskazane jest zanurzenie błony na kilka minut przed powieszeniem w kąpieli z przegotowanej wody, wolnej od wszelkich soli. Inny sposób polega na zanurzeniu negatywu w doskonałej kąpieli zmiękczającej, zmniejszającej napięcie powierzchniowe i przeciwdziałającej tworzeniu się kropli. Kąpiel taką zapewnia preparat „Fil- pon” produkcji „Agfa”, znany ostatnio pod nazwą „Neztmittel F 905”, produkcji ORWO. Kąpiel przygotowujemy, wlewając do wody odpowiednią ilość preparatu zgodnie z instrukcją fabryczną. W roztworze tym zanurzamy negatyw na 1 do 2 minut po normalnym jego utrwaleniu i końcowym płukaniu. Następnie, już bez płukania, zawieszamy negatyw do wyschnięcia. Roztwór idealnie zwilża całą powierzchnię obu stron negatywu, tak że nie tworzą się żadne krople. Emulsja wysycha równomiernie, nie powstają żadne plamy ani na emulsji, ani też na podłożu.

Błędów tych można uniknąć, dbając np. o to, aby fotografowane osoby nie stały zbyt blisko ściany: wówczas cienie nie będą miały na czym się uwidocznić. Można też założyć na reflektor osłonę rozpraszającą lub wykorzystać światło odbite, kierując reflektor lampy nie na fotografowany obiekt, lecz w kierunku sufitu. Światło odbite od sufitu da nam oświetlenie bezcieniowa (patrz fot. 62). Rzecz jasna, ściśle określona dla danej lampy liczba szacunkowa nie będzie miała wówczas zastosowania. Otwór przysłony obiektyum trzeba będzie powiększyć w stosunku do wartości, jaka nam wypada ze wspomnianej liczby szacunkowej.

Człowiek widząc rózne kolory, widzi je poprawnie nie zależnie od rodzaju i natężenia światła, w którym je ogląda. Nasz mózg poprosu kiedy przetwarza impulsy pochodzące od naszego oka, uwzględnia rodzaj oświetlenia oglądanego przedmiotu. Rozpoznawanie kolorów przez człowieka jest troche skomplikowane, a jednocześnie tak doskonałe, że nie udało się jeszcze idelanie skopiować tego na innym urządzeniu. Robi to poprostu automatycznie, beż naszego świadomego udziału...

Pominę tu błędy wynikające z wadliwej synchronizacji między błyskiem a migawką aparatu, zostały one bowiem szczegółowo omówione na str. 33. Analogicznie też przedstawia się sprawa z błędami mającymi swoje źródło w doborze niewłaściwych warunków ekspozycji: opisano je na str. 69.

Pragnąc uniknąć opisywanych powyżej błędów, trzeba w pierwszym rzędzie skontrolować liczbę szacunkową lampy, którą mamy zamiar używać do zdjęć. Jednocześnie trzeba też przekonać się, w jakim stopniu liczba ta zależna jest od stosowanego przez nas wywoływacza. W tym celu dokonujemy szeregu próbnych zdjęć, używając błony o czułości podanej przez producenta lampy przy określeniu normalnej liczby szacunkowej. Robimy kilka zdjęć, przyjmując liczbę zgodną z instrukcją fabryczną, a następnie kilka zdjęć tego samego obiektu, otwierając przy każdym następnym przysłonę obiektywu o jeden stopień. Po wywołaniu wybierzemy klatkę negatywu o prawidłowym kryciu i, wiedząc przy jakiej przysłonie została ona naświetlona, określimy sobie rzeczywistą liczbę szacunkową naszej lampy.

Inny wypadek zajdzie wówczas, gdy zdjęcie będzie wyraźnie nie doświetlone, przy czym wyklucza się wadliwy dobór przysłony. Oznacza to, że błysk nastąpił w momencie, gdy migawka centralna nie otworzyła się jeszcze całkowicie, a więc znaczna część energii świetlnej błysku nie mogła wpaść do wnętrza aparatu. Przy lampie spaleniowej oznacza to zbyt duże wyprzedzenie zapłonu. Jeżeli w grę wchodziła migawka szczelinowa i lampa spaleniowa, nie doświetlone zdjęcie oznaczać może również przesunięcie punktu zapłonu lampy w ten sposób, że większa część energii świetlnej błysku przypadnie na czas, gdy migawka jeszcze się nie otworzyła lub też już jest zamknięta. Przebieg błysku lampy elektronowej ma taki charakter, że nie może spowodować opisanego błędu. Lampa ta da nam albo prawidłowo naświetlone zdjęcie, albo też przy przesunięciu momentu zapłonu zdjęcie będzie w ogóle nie naświetlone.

Aby więc uzyskać pełną synchronizację błysku z migawką centralną, musi on wypaść dokładnie w chwili, gdy migawka jest całkowicie otwarta. Do spełnienia tego warunku kontakt włączający zapłon lampy błyskowej musi zamknąć się w odpowiednim momencie. W wypadku lampy spaleniowej zamknięcie to powinno nastąpić z wyprzedzeniem 16,5 milisekundy w stosunku do momentu całkowitego otwarcia listków migawki: jest to tzw. synchronizacja M. W lampie elektronowej natomiast styki muszą włączyć ją dopiero w tym momencie, gdy listki migawki odsłoniły cały otwór, a więc bez żadnego wyprzedzenia w czasie: jest to synchronizacja X. W migawce centralnej synchronizację można uzyskać przy wszystkich czasach jej otwarcia.