FILTR POLARYZACYJNY

W ten sposób można usuwać na zdjęciach, zachowując odpowiedni kąt patrzenia wynoszący ok. 56°, niepożądane odbicia w szybach, w wodzie oraz różnego rodzaju refleksy świetlne na ich powierzchniach, jak również na powierzchniach lakierowanych, plastikowych itp. Nie można natomiast wyeliminować takich zjawisk na błyszczących powierzchniach metalowych. Podobnie przy użyciu filtru polaryzacyjnego nie uda nam się zlikwidować własnego odbicia w szybie wystawowej, jeżeli staniemy naprzeciwko niej. Taki „autoportret” powstaje bowiem jako odbicie pod kątem zbliżonym do 90°.

Filtr polaryzacyjny zakłada się na obiektyw aparatu i dopóty obraca się filtrem dookoła jego osi optycznej (oprawka takiego filtru jest do tego specjalnie przystosowana), dopóki nie znikną lub też nie zmniejszą się do minimum niepożądane odblaski. Jednocześnie trzeba znaleźć właściwe położenie aparatu w stosunku do fotografowanej szyby, aby uzyskać maksymalne działanie filtru polaryzacyjnego, co – jak było przewidziane – ma miejsce przy kącie zbliżonym do 56°. Ten sposób postępowania odnosi się, rzecz jasna, do lustrzanek jednoobiektywowych. W wypadku innych aparatów ustalamy właściwe położenie płaszczyzny polaryzacji filtru, trzymając go bezpośrednio przy oku, po czym tak zakładamy na obiektyw, aby zachować idealnie takie samo położenie (w stosunku do osi optycznej), jakie miał przy naszym oku.

Filtr polaryzacyjny pochłania pewną ilość światła i z tym należy się liczyć przy dokonywaniu zdjęć. Jego współczynnik może być różny, zazwyczaj jednak waha się około 4: trzeba się kierować szczegółowymi wskazówkami zawartymi w fabrycznym sposobie użycia.

Niekiedy przez dobór odpowiedniego kąta, pod jakim dokonywane jest zdjęcie błyszczącej powierzchni, można uniknąć odblasków i niepożądanych odbić w ogóle bez użycia filtru polaryzacyjnego. Kąt taki dobrać trzeba doświadczalnie. Niepożądane odbicia czy odblaski na gotowym już zdjęciu wykonanym bez użycia filtru polaryzacyjnego nie dadzą się usunąć.