Płytka głębia ostrości jest bardzo ważna na zdjęciach portretowych, zdjęciach jedzenia jak i na innych zdjęciach artystycznych, gdyż uwydatnia fotografowany obiekt na tle otoczenia. Zdjęcia o płytkiej głębi ostrości charakteryzują się ostrością fotografowanego elementu i rozmazanym tłem. Jednym z najprostszych sposobów na uzyskanie płytkiej głębi ostrości jest ustawienie osób fotografowanych z dala od innych przedmiotów znajdujących się za nimi. Jeśli stoją tuż przed ścianą, efektem będzie duża głębia ostrości, mimo wszelkich starań, aby temu zapobiec. Jeśli jednak ustawisz osoby 100 m od tej samej ściany, uzyskasz tło bardziej rozmyte. Naturalnie, ta jedyna opcja nie jest receptą na sukces, dlatego dla lepszego efektu zapoznaj się również z resztą metod...

Jeżeli fotografujemy aparatem wyposażonym w blokadę, a mimo to zdarzają nam się nie naświetlone klatki, wskazuje to na uszkodzenie mechanizmu blokady. Jedyną radą będzie oddanie aparatu do naprawy.

Przy zdjęciach architektury musimy zazwyczaj zadzierać obiektyw aparatu ku górze, ponieważ trzymając aparat poziomo nie bylibyśmy w stanie objąć całego interesującego nas obiektu.

Jak uniknąć tych wszystkich kłopotów? Pierwszą zasadą będzie trzymanie błon fotograficznych w hermetycznych naczyniach, Najlepsze do tego rodzaju celów są szczelne puszki blaszane (od taśmy filmowej 35 mm) oklejone po zamknięciu przylepcem. Nie wolno trzymać materiałów światłoczułych w pomieszczeniach, gdzie przechowywane są chemikalia lub ulatniają się jakieś gazy. Z tych samych przyczyn niedopuszczalne jest przechowywanie tych materiałów w szafach ze świeżego drewna, jak również świeżo pomalowanych farbą lub lakierem. Pod żadnym pozorem też nie możemy używać wspólnej szafy na materiały światłoczułe i chemikalia fotograficzne. Muszą być one przechowywane w oddzielnych szafach. Materiałów światłoczułych nie wolno przechowywać w pomieszczeniach o temperaturze przekraczającej 20° C...

Na jednym zdjęciu mamy dwa obrazy nałożone jeden na drugi i wzajemnie przenikające się (patrz fot. 38). Czasem prowadzić to może do niezamierzonych efektów komicznych. Przyczyną wspomnianego błędu jest wykonanie dwóch kolejnych zdjęć na jednej i tej samej klatce negatywu. Stać się tak mogło wówczas, gdy fotografujący po wykonaniu pierwszego zdjęcia zapomniał przesunąć błonę o jedną klatkę. Błąd ten może powstać jedynie w aparatach fotograficznych prostszej konstrukcji, jak np. „Druh”, ,,Ami” czy też inne aparaty skrzynkowe, niektóre mieszkowe, a także poszczególne modele lustrzanek dwuobiektywowych, Aparaty te nie mają bowiem blokady zabezpieczającej przed podwójnym naświetleniem zdjęcia.

Jaki jest mechanizm powstawania odblasków? Objaśni to najlepiej rys. 55. Jeżeli w fotografowanym motywie mamy jakiś świecący punkt (latarnia uliczna), to wiązka promieni świetlnych biegnąca od tego punktu i wpadająca przez obiektyw do wnętrza aparatu utworzy na powierzchni błony ostry obraz tego punktu. Ponieważ lampa świeci bardzo jasno, jej obraz na błonie będzie również odpowiednio jasny. Emulsja światłoczuła ma określoną grubość. Promienie świetlne nie tylko utworzą obraz na jej powierzchni, lecz także przenikną w głąb. Oczywiście aby znaczna ich ilość mogła przeniknąć dostatecznie głęboko, muszą mieć odpowiednie natężenie łub też muszą odpowiednio długo działać na emulsję. Będzie to miało miejsce w wypadku przekroczenia górnej granicy prawidłowej ekspozycji, a więc w wypadku silnego miejscowego prześwietlenia zdjęcia. Emulsja światłoczuła jest warstwą zbudowaną z zawiesiny drobnych kryształków halogenków srebra w żelatynie. Promienie świetlne, natrafiając w głębi tej warstwy na poszczególne kryształki, odbijają się od nich w różnych kierunkach i rozpraszają w emulsji. Takie rozproszone promienie powodują zaświetlenie emulsji dookoła miejsca właściwego obrazu punktu świetlnego, co pociąga za sobą rozlewanie się świateł na zdjęciu. Na zdjęciu otrzymamy zatem ostry obraz świecącej lampy i otaczającą go aureolę lub, inaczej mówiąc – mgiełkę świetlną. Pociąga to za sobą wrażenie zmniejszonej ostrości świecącego przedmiotu.

Pragnąc uniknąć tych błędów, trzeba przestrzegać temperatury wywoływacza (18 do 20°C). Pozytywy powinny być przy tym naświetlone prawidłowo, o czym była już mowa na str. 166 i 168. Należy dbać o to, aby wywoływacz był świeży. Nie oszczędzać na nim! W jednym litrze wywoływacza pozytywowego (uniwersalnego) należy wywołać najwyżej około 200 odbitek w formacie pocztówkowym lub około 100 powiększeń o formacie 13X18 cm itp. Poza wyczerpywaniem się wywoływacza następuje także jego ubywanie w miarę używania. Każdy arkusz papieru fotograficznego po zanurzeniu do wywoływacza nasiąka nim i tę ilość płynu zabieramy z kuwety wraz z odbitką. Najwięcej wywoływacza kradnie karton. Można temu ubywaniu częściowo przeciwdziałać, namaczając uprzednio papier (naświetlony!) w wodzie.

Drugą kategorię wad przesuwu błony stanowią te, których skutki można spostrzec dopiero po wywołaniu negatywu. Na pierwszym miejscu wymienić należy charakterystyczne rysy biegnące wzdłuż błony, tzw. druty telegraficzne (patrz fot. 15). Na negatywne będą one miały postać ciemnych, a na pozytywie jasnych linii.

Negatyw wykazuje drobne przeźroczyste plamki o nieregularnych kształtach, wyraźnie wygryzione w warstwie emulsji, często aż do samego podłoża. Brzegi tych plamek są czasem ciemne, czasem jasne. W niektórych wypadkach są one rozmyte i nie dają wyraźnych obwódek. W krańcowych wypadkach następuje wyraźny rozkład żelatyny pod wpływem działania bakterii i wówczas warstwa takiej emulsji rozłazi się w stanie wilgotnym pod najlżejszym dotknięciem, a czasami nawet sama spływa.

Negatyw po wysuszeniu wykazuje wryraźne mleczne zabarwienie, światła nie są całkowicie przejrzyste. Mleczne zabarwienie stanowią po prostu resztki światłoczułych soli srebra nie usuniętych całkowicie w procesie utrwalania. W tym wypadku utrwalanie trwało zbyt krótko lub też utrwalacz był nazbyt zużyty. W rezultacie negatyw nie został utrwalony do końca.