Category Fotografia

Na wielu zdjęciach wykonywanych w zimie śnieg stanowi papierowo białą i pozbawioną jakichkolwiek szczegółów płaszczyznę (fot. 58). Przyczyną tego błędu jest brak słońca w czasie dokonywania zdjęć. Fotografowanie śniegu przy pogodzie bezsłonecznej daje zawsze płaskie i martwe zdjęcia, ponieważ plastykę i fakturę śniegu wydobywają jedynie cienie rzucane na jego powierzchnię przez wszelkiego rodzaju nierówmosci (fot. 59). Zdarza się rów- nież, że na zdjęciach robionych przy słońcu cienie na śniegu są bardzo słabo widoczne i przez to nie spełniają swojej właściwej roli. Przyczyna tego leży w ich zabarwieniu. Jeżeli dobrze się im przyjrzymy (widać to szczególnie wyraźnie na fotografiach barwnych), to zobaczymy, że cienie na śniegu mają kolor niebieski. Cienie bowiem są to miejsca, gdzie nie docierają bezpośrednie promienie słoneczne, w związku z czym miejsca te są oświetlone jedynie promieniami rozproszonymi w atmosferze i przybierającymi kolor nieba. Jak wiadomo, wszystkie emulsje negatywowe są szczególnie czułe na kolor niebieski, co wynika z naturalnych właściwości światłoczułych soli chlorowcowych srebra. Dlatego też na zdjęciach fotograficznych kolor niebieski oddawany jest bardzo jasno, tak samo prawie jak kolor biały. Stąd bierze się m. in. zjawisko zanikania na zdjęciach chmur na niebie i tu ma swoje źródło również blednięcie cieni na śniegu.

Przy fotografowaniu wymiennymi obiektywami o różnych ogniskowych uzyskujemy niejednakowo naświetlone klatki negatywu, mimo iż przed dokonaniem zdjęć ustaliliśmy warunki ekspozycji przy użyciu światłomierza fotoelektrycznego i mimo że światłomierz działał bez zarzutu.

Na zdjęciu występuje zjawisko zwane rozświetleniem obrazu. Polega ono na tym, że światła i wszystkie bardzo jasne miejsca rozlewają się szeroko poza swoje granice. Nie jest to jednak takie samo zachodzenie świateł na cienie, jakie ma miejsce w przypadku odblasków (patrz str. 95). Tam światła rozlewają się tylko w najbliższej okolicy widocznego na zdjęciu źródła światła. Tutaj natomiast światła rozlewają się od wszystkich jasnych punktów po całym obrazie, zmniejszając jego czytelność. Obraz zostaje przy tym silnie zmiękczony, kontrast obniżony. Najlepiej unaocznia nam to zjawisko porównanie ze sobą fot. 3 i 4. Na fot. 3 mamy wyraźne rozświetlenie obrazu, fot. 4 natomiast wolna jest od niego.

Przy zdjęciach we wnętrzu zdarzają się sytuacje, w których zwykły światłomierz fotoelektryczny nie reaguje wcale, bądź też wychyla się tak nieznacznie, że dokładność jego pomiarów staje się więcej niż wątpliwa. W takich wypadkach należy użyć do pomiaru światłomierzy o wysokiej czułości, wyposażonych w foto- opór z siarczku kadmu. Reagują one nawet na tak słabe oświetlenie, jakie np. daje księżyc w bezchmurną noc. Przyrządy te jednak zarówno ze względu na wysoką cenę, jak też i trudności w zdobyciu ich na naszym rynku raczej nie wchodzą w rachubę w praktyce fotoamatora.

W celu zapobieżenia tego typu błędom należy chronić obiektyw przed kroplami wody (ważne zwłaszcza w czasie deszczu i w czasie zdjęć nad wodą). W razie opryskania obiektywu – delikatnie usunąć krople za pomocą miękkiej flanelki. Jest to zalecenie nieco sprzeczne z tym, jakie dotyczyło zaparowania obiektywu po zmianie temperatury otoczenia z zimnej na ciepłą. Wówczas to bowiem zalecaliśmy odczekanie aż do zniknięcia mgły z obiektywu. Tu można jednak tak postąpić, dlatego że kropla deszczu lub wody rzecznej zawiera różne zanieczyszczenia, natomiast woda powstała ze skroplenia się pary wodnej na zimnej powierzchni obiektywu jest zupełnie czysta i po wyparowaniu nie pozostawi na soczewce żadnego osadu: po wyschnięciu takiej kropli na szkle pozostanie osad, dlatego obiektyw opryskany należy wytrzeć. Dość skuteczną ochroną przed opryskaniem (przy pracy na deszczu czy nad wodą) jest głęboka osłona przeciwsłoneczna. Można też dla ochrony założyć na obiektyw jakiś jasny filtr, który w razie zachlapania łatwiej i bezpieczniej wycierać niż sam obiektyw. W czasie deszczu najlepiej fotografować spod parasola lub jakiegoś daszku.

Po wywołaniu nie ma na całej błonie żadnych śladów obrazu, jest ona zupełnie przeźroczysta. Przyczyn tego zjawiska może być kilka, przy czym można podzielić je na dwie grupy. Pierwsza obejmuje błędy popełnione w czasie wykonywania zdjęć, druga – błędy obróbki. Zacznijmy od grupy pierwszej. Jeżeli błona małoobrazkowa ma po wywołaniu zaczernioną końcówkę oraz wywołane i czytelne napisy wkopiowane na brzegu perforacji – wskazuje to na jedną z dwóch możliwości. Albo przez cały czas wykonywania zdjęć na obiektywie aparatu pozostawał założony kapturek ochronny, co jest możliwe w aparatach z celownikiem niezależnym roztargnieniu fotografującego, albo po prostu wywo omyłkowo błona zupełnie czysta, na której nie wy g jednego zdjęcia. Może się tak stać bądź z błoną w ogól T LO daną do aparatu, bądź z taką, którą wprawdzie załóż g ratu, ale nie wykonano na niej zdjęć, po czym wyjęt i wywołano.

Na zdjęciach szybko poruszających się przedmiotów można niekiedy zaobserwować wyraźne skrócenie lub tez wydłużenie tych przedmiotów. Czasem prowadzi to również do pewnych zniekształceń ich formy. Najwyraźniej zjawisko to występuje przy fotografowaniu bardzo krótkimi czasami (rzędu 1/1000 sek.) szybko jadących samochodów, gdy oś optyczna obiektywu ustawiona jest prostopadle do kierunku ruchu. Wówczas na zdjęciu kola nie zachowują swego kolistego kształtu, lecz przyjmują postać elipsy, wydłużonej bądź w kierunku jazdy, lub też w kierunku pionowym. Przyczyny tych zjawisk wyjaśnione są na rys. 11. Przypuśćmy, że w naszym aparacie roletki migawki szczelinowej przebiegają z lewa na prawo. Jeżeli fotografowany samochód porusza się w kierunku ruchu migawki, a więc także z lewa w prawo, wówczas obraz samochodu rzucany przez obiektyw do wnętrza aparatu będzie poruszał się odwrotnie, czyli z prawa na lewo, zgodnie z prawami optyki geometrycznej. Roletki migawki i obraz samochodu będą przebiegały w przeciwnych kierunkach. Na błonie światłoczułej obraz naświetlany jest w miarę przesuwania się szczeliny migawki wzdłuż negatywu. Bardzo krótkie czasy rzędu 1/1000 sek. uzyskiwane są w ten sposób, że szczelina jest bardzo wąska. Poszczególne punkty błony będą więc naświetlane nie dłużej niż 1/1000 sek. Dlatego też samochód pędzący w rzeczywistości z wielką szybkością, na zdjęciu wyjdzie nieporu- szony. Czas przebiegu roletek wzdłuż całej długości negatywu jest jednak co najmniej dziesięciokrotnie dłuższy. Nic więc dziwnego, że od momentu, w którym szczelina migawki zaczęła rejestrować na błonie przód samochodu, aż do chwili gdy osiągnie ona jego tył, minie pewien okres czasu. Okres ten wystarczy, aby obraz pojazdu mógł przesunąć się nieco w stosunku do swojego pierwotnego położenia. Ponieważ ruch szczeliny migawki i ruch obrazu mają kierunki przeciwne, tył samochodu zostanie zarejestrowany bliżej jego przodu, niżby to wynikało z jego rzeczywistych propocji. W ten sposób całkowita długość samochodu zostanie skrócona, a koła zamienią się w elipsy wydłużone w kierunku pionowym.

Opisane na str. 41 całkowite unieruchomienie błony w aparacie prowadzi do nałożenia wielu zdjęć jedne na drugie. ZerwTanie perforacji i unieruchomienie błony rzadziej spotyka się na początku, częściej natomiast pod koniec błony. Od niepożądanych następstw uchronić nas może pilne obserwowanie licznika aparatu i pokrętła powrotnego. Jeżeli zbliża się koniec błony, trzeba uważać na każdy opór stawiany przez układ przesuwu. Opór taki sygnalizuje bowiem niebezpieczeństwa zerwania perforacji i unieruchomienia błony. Jeśli zaś licznik pracuje, a pokrętło powrotne nie obraca się, oznacza to, że błona w aparacie jest już unieruchomiona.

Kiedy zdecydujemy się kupić komuś na prezent albo sobie po prostu aparat fotograficzny, może jednak to się okazać bardzo trudnym zadaniem. Na rynku mamy ogromnie mnóstwo różnych firm, modeli aparatów, i niemożliwe jest porównanie ich wszystkich do siebie i wybranie wtedy tego jedynego aparatu, który będzie właśnie odpowiedni dla nas. Musimy dokładnie ustalić, jaką kwotę planujemy wydac na zakup aparatu fotograficznego, ponieważ to zawęzi pole naszych poszukiwań. Jeżeli jesteśmy amatoramii i aparat jest tylko nam potrzebny do robienia zdjęć na codzień, rodzinnych albo po prostu na imprezy, rozglądajmy się za takim modelem który będzie łatwy dla nas w użyciu...

Piękne kolory drzew liściastych i pięknych krajobrazów jesienią są doskonałym obiektem do fotografowania. Problem w tym, że kiedy słońce jest położone zbyt nisto to rzuca na nasze zdjęcie cienie, które czasem uniemożliwiają uzsykanie dobrego efektu. Jeżeli nasz aparat posiada tryb bracketingu naświetlenia, to ustawiamy najmniejszy z możliwych skok ekspozycji i wykonujemy największą możliwa liczbę zdjęć z tym skokiem. Mamy wtedy serię zdjęć o różnym naświetleniu i wybieramy to, które w największym stopniu oddają obszary jasne i ciemne fotografowanej sceny. Jeżeli nie mamy trybu bracketing to na 99% mamy możliwość ręcznej korekcji naświetlenia...