Category Fotografia

Do tych odcisków na negatywie wystarczą nawet stosunkowo niewielkie ilości chemikalii. Przy tym palce nie muszą być nawet uprzednio zanurzone w kuwecie z wywoływaczem czy też utrwalaczem. Wystarczy, że wilgotny palec zetknie się np. z plamą po utrwalaczu na stole, aby przylgnęła do niego pewna ilość tiosiarczanu sodu. Ta minimalna ilość po przeniesieniu jej na powierzchnię emulsji zupełnie wystarczy do utworzenia trwałych i nieodwracalnych śladów.

Pozytyw wykazuje zadymienie, co objawia się w ogólnym zszarzeniu obrazu i utracie niezbędnych kontrastów. Zadymienie charakteryzuje się tym, że obejmuje całą powierzchnię papieru, a więc zszarzeniu ulegają również i ozdobne białe marginesy poza obrazem.

Objawy przewołania negatywu mogą być rozmaite. Rozpatrzymy trzy najbardziej typowe wypadki. Zdjęcie prześwietlone, a następnie przewoiane da nam negatyw o spłaszczonej gradacji, a przy tym mocno kryty, który bardzo trudno, a czasami wręcz nie sposób skopiować na pozytyw (patrz fot. 70). Zdjęcie naświetlone prawidłowo i przewoiane da negatyw kontrastowy o gęstych światłach i wyrobionych szczegółach w cieniach. Zdjęcie nie doświetlone, lecz przewoiane będzie bardzo kontrastowe, przy czym w cieniach zupełnie brak szczegółów, bądź też rysunek jest bardzo ubogi (patrz fot. 71). Oprócz tych wszystkich objawów przewołanie prowadzi jeszcze do zwiększenia ziarnistości obrazu, co jest też omówione na str. 114 oraz do powiększenia ogólnego zadymienia obrazu: zadymienie to najlepiej zaobserwować na tych fragmentach negatywu, które nie podlegały naświetleniu w aparacie, a więc na końcówkach, na brzegach błony, czy też częściach perforacyjnych w błonie 35 mm. Zjawisko zadymienia jest omówione bliżej na str. 131 tej książki.

Plamy w kształcie kręgów lub wieloboków są skutkiem wielokrotnego odbicia promieni świetlnych wewnątrz obiektywu od powierzchni soczewek, z których jest zbudowany. Przy tym na zdjęciu pojawiają się plamy o kształtach odpowiadających otworowi przysłony obiektywu. A więc będzie to w większości obiektywów kształt okrągły, w niektórych natomiast (w starszych obiektywach niemieckich) sześciokąt lub inny wielobok, bo taki kształt nadają otworowi przysłony jej zamykające się sektory. Opisane powyżej niebezpieczeństwa czyhają na nas w pierwszym rzędzie przy zdjęciach wykonywanych pod światło, patrz str. 65.

Aparaty wyposażone w sprzężony dalmierz w zasadzie eliminują możliwość zdjęć nieostrych. Jeżeli mimo to z aparatu takiego wychodzą zdjęcia nieostre, nie oznacza to nic innego, jak uszkodzenie lub rozregulowanie układu sprzęgającego obiektyw z dalmierzem. Aparat należy wówczas oddać do naprawy.

Fotografia reprodukcyjna jest szczególnym wypadkiem zdjęć wykonywanych z niewielkich odległości, przy czym fotografowane obiekty są płaskie. A więc tu również będą mogły wystąpić wszystkie błędy, jakie omawiane były w rozdziale poświęconym zdjęciom ,,makro”. Ponadto dojdą jeszcze błędy specyficzne dla techniki reprodukcji. Do tych ostatnich zaliczyć należy nierównomierne zaczernienie powierzchni zdjęcia reprodukowanego dokumentu czy rysunku, jak również występowanie na niej nieregularnych plam świetlnych i odblasków. Przyczyną tego błędu jest nierównomierne oświetlenie reprodukowanego dokumentu lub takie usytuowanie oświetlających go lamp, że na jego powierzchni powstają plamy świetlne i refleksy.

Najogólniej mówiąc, celem synchronizacji migawki i lampy błyskowej jest wyzwolenie błysku dokładnie w tym samym momencie, w którym otworzy się migawka. Dzięki temu można fotografować, używając krótkich czasów otwarcia migawki również przy zastosowaniu światła błyskowego. Wszelkie niedokładności tej synchronizacji prowadzą jednak do poważnych błędów na zdjęciach. Ponieważ istnieją dwa podstawowe typy migawek (centralna i szczelinowa) oraz dwa rodzaje lamp błyskowych, a mianowicie elektronowa i spaleniowa, to rozmaite mogą być przyczyny błędu objawiającego się w podobny sposób.

Planując wyjazd i robienie zdjęć plenerowych, musimy zadbać o to aby nasz sprzęt do fotografowania był odpowiednio przygotowany. Jedna zapomniana część może zepsuć cały proces robienia zdjęć. Dbanie o sprzęt i jego przygotowanie nie jest najbardziej fascynującym zajęciem, ale jeśli zignorujemy środki ostrożności, to możemynie wykonać ani jednego zdjęcia lub uzyskany efekt może być dla nas niezadowalający. Przed samym wyjazdem przetestujmy cały sprzęt, aby uniknąć przykrych niespodzianek. Upewnijmy się, że wszystko działa poprawnie. Aby zabezpieczyć ekran LCD przed wszelkimi uszkodzeniami mechanicznymi, które mogą mieć miejsce podczas robienia zdjęć w plenerze, przykryjmy panel przezroczystą folią ochronną, jak również zabierzmy ze sobą zapasową parę akum...

Przez zdjęcia „makro” rozumiemy zdjęcia dokonywane z niewielkich odległości w zakresie od kilku do kilkudziesięciu cm. Do tej dziedziny należy zarówno fotografia przyrodnicza niewielkich obiektów, jak i fotografia, w której obiektami zdjęć są inne małe przedmioty, np. fragmenty dzieł sztuki, części mechanizmów itp. Zdjęć „makro” z reguły dokonuje się przy użyciu lustrzanek jednoobiektywowych, stosując pierścienie pośrednie lub specjalne mieszki zakładane pomiędzy aparat a obiektyw, przez co uzyskuje się zwiększenie wyciągu obiektywu.

Jak unikać tych błędów? Zasada będzie wspólna i jednakowa dla wszystkich wypadków: świadome wykorzystanie i stosowanie efektów głębi ostrości. Ostrość zawsze trzeba nastawiać na przedmiot stanowiący główny motyw naszego zdjęcia. Dopiero potem, operując odpowiednio przysłoną obiektywu, staramy się rozciągnąć tę ostrość również i na inne (bliższe lub dalsze) interesujące nas przedmioty. Ale pamiętać zawsze należy, aby przedmioty te nie rywalizowały z motywem głównym, nie odciągały uwagi. Pragnąc mieć dużą swobodę w operowaniu otworem przysłony w celu wykorzystania głębi ostrości, funkcję regulacji ekspozycji przerzucamy częściowo na migawkę, odpowiednio zmieniając czas naświetlania. Ponadto w razie konieczności trzeba użyć błony o innej czułości. Zwiększy to nam jeszcze bardziej zakres operowania przysłoną.