Przez zdjęcia „makro” rozumiemy zdjęcia dokonywane z niewielkich odległości w zakresie od kilku do kilkudziesięciu cm. Do tej dziedziny należy zarówno fotografia przyrodnicza niewielkich obiektów, jak i fotografia, w której obiektami zdjęć są inne małe przedmioty, np. fragmenty dzieł sztuki, części mechanizmów itp. Zdjęć „makro” z reguły dokonuje się przy użyciu lustrzanek jednoobiektywowych, stosując pierścienie pośrednie lub specjalne mieszki zakładane pomiędzy aparat a obiektyw, przez co uzyskuje się zwiększenie wyciągu obiektywu.
Często obserwuje się tu w}rstępowanie zjawiska niedoświetle- nia poszczególnych zdjęć. Ma to swoje źródło w fakcie powiększenia wyciągu obiektywu przez stosowanie pierścieni pośrednich. Wymaga to przedłużenia ekspozycji, ponieważ zwiększenie odległości pomiędzy płaszczyzną materiału światłoczułego a obiektywem pociąga za sobą względne zmniejszenie otworu przysłony. Fotografujący często zapominają o tym, uzyskując w efekcie nie doświetlone negatywy.
W celu uniknięcia tego błędu czas naświetlania trzeba przedłużyć, mnożąc go przez odpowiedni współczynnik lub też proporcjonalnie zwiększyć otwór przysłony. Wspomniany współczynnik zależny jest od wyciągu obiektywu, a więc od grubości zastosowanego pierścienia pośredniego. Im bardziej chcemy zbliżyć się do fotografowanego przedmiotu, a tym samym uzyskać na negatywie większy obraz tego przedmiotu, tym grubszy musimy zastosować pierścień pośredni. Tym większy będzie też współczynnik przedłużenia ekspozycji. Współczynnik obliczyć możemy na podstawie wzoru: gdzie n – współczynnik przedłużenia ekspozycji d = grubość pierścienia pośredniego w mm i = ogniskowa obiektywu użytego do zdjęć w mm W literaturze fotograficznej znaleźć można też gotowe tabele tych współczynników dla różnych ogniskowych obiektywu i różnych pierścieni pośrednich.
Inny błąd przy zdjęciach „makro” polega na tym, że tylko część (zazwyczaj przednia) fotografowanego przedmiotu wychodzi na zdjęciu ostro (patrz fot. 60), podczas gdy dalsze są nieostre. Przyczyną tego jest niezwykle mała głębia ostrości przy bliskich odległościach dochodząca w skrajnym wypadku zaledwie do milimetra lub nawet mniej. W celu powiększenia głębi ostrości i wyeliminowania tego błędu starajmy się więc fotografować małe przedmioty przy zastosowaniu jak najmniejszego otworu przysłony, o ile tylko na to pozwalają warunki. Przy przedmiotach nieruchomych odpowiednią ekspozycją zapewniamy sobie przez użycie długiego czasu naświetlania. Jednak np. w wypadku roślin, motyli itp., które stale wykonują pewne ruchy konieczne jest fotografowanie na migawką. Wówczas, pragnąc otrzymać jak największą głębię ostrości, pomagamy sobie, poza użyciem bardziej czułej błony i małego otworu obiektywu, po prostu dodatkowym źródłem światła, najlepiej kilkoma lampami błyskowymi, tak aby móc zmniejszyć otwór przysłony do wartości rzędu 22.
Leave a reply