Category Fotografia

Fotografując obiektywem wyposażonym w automatyczną przysłonę zaskokową lub przyciskową, uzyskujemy nieoczekiwanie zdjęcia prześwietlone. Dzieje się tak, mimo iż za każdym razem dokonujemy starannego pomiaru oświetlenia fotografowanego przedmiotu i ustalamy na tej podstawie warunki prawidłowej ekspozycji. Jednocześnie jesteśmy pewni, że po naciśnięciu spustu aparatu przysłona zamyka się zawsze do nastawionej uprzednio wartości. Wykluczamy też błąd pomiaru ekspozycji.

Zdjęcia wykazują tutaj zaświetlenia w postaci nieregularnych smug idących spoza pola negatywu (patrz fot. 14). Ułożenie tych smug powtarza się najczęściej w sposób podobny na większości klatek. Nie jest to jednak reguła.

Fotografując wystawę sklepową, zazwyczaj na zdjęciu oprócz towarów wyłożonych na niej uzyskujemy też jeszcze obraz ulicy, przechodniów i przejeżdżających pojazdów odbitych w szybie wystawowej (patrz fot. 56). Podobnie, pragnąc sfotografować dno stawu lub jakiegoś innego płytkiego zbiornika wody o spokojnej powierzchni, natrafiamy na nieprzezwyciężone trudności. Od- bite od lustra wody chmury zniekształcają nam obraz, który chcieliśmy utrwalić.

W wypadku gdy jeden brzeg reprodukowanego dokumentu wychodzi na zdjęciu ostro, a drugi jest nieostry – oznacza to, że płaszczyzna tego dokumentu i płaszczyzna negatywu w aparacie nie były w stosunku do siebie idealnie równoległe. Należy pilnie przestrzegać tej równoległości: jej brak powoduje ponadto deformacje perspektywiczne obrazu. Konieczne jest też użycie niewielkiego otworu przysłony, a tym samym zwiększenie głębi ostrości.

Jak uniknąć zadymienia negatywów? Poza przestrzeganiem tych wszystkich wskazań, które wynikają z warunków przechowywania, obchodzenia się i wywoływania błon fotograficznych i które są opisane już w innych rozdziałach, trzeba zwrócić szczególną uwagę na postępowanie w ciemni. Otóż błony fotograficzne muszą zawsze znajdować się w zupełnej ciemności, toteż wszystkie czynności – ładowanie kasetek, zakładanie naświetlonej błony do koreksu itp. – zawsze wykonujemy w absolutnej ciemności. Dopiero po zamknięciu kasetki czy też koreksu możemy zapalić światło. Proces wywoływania przeprowadzamy zawsze na czas i nie stosujemy już dziś wzrokowej kontroli tego procesu. Wystarczy przeprowadzenie kilku prób, aby później móc zawsze uzyskać te same wyniki. Przyjmujemy zasadę stałych i standardowych warunków wywoływania i do nich dostosujemy sposób naświetlania naszych zdjęć.

Obiektyw powiększalnika musi być oczywiście najwyższej jakości: marny to obiektyw, który daje ostre krycie całej powierzchni powiększenia dopiero przy przysłonie .11, a tak najczęściej – niestety – musimy postępować. Podobnie bezsporna jest sprawa czystości obiektywu. Przy małym otworze przysłony czasy naświetlania powiększenia wypadają dłuższe, co pozwala na dokładniejsze ich odmierzenie i daje technicznie poprawne powiększenia ze słabo krytych negatywów. Wyginaniu się papieru prze- ciwdziałamy przez staranne ułożenie go w maskownicy i dociśnięcie na wszystkich czterech rogach.

Gotowe powiększenie wykazuje nieostrość obrazu bądź na całej swojej powierzchni, bądź też tylko na jej fragmencie. Przyczyn tego częstego zjawiska może być dużo: nieostrość samego negatywu, niezauważalna gołym okiem: niedokładne nastawienie ostrości obiektywem powiększalnika: wady optyczne i niska jakość obiektywu powiększalnika: zabrudzenie obiektywu: trącenie obiektywu i nie zauważone naruszenie uprzednio nastawionej ostrości: wypaczenie się pod wpływem ciepła negatywu w nieścisłej ramce. Fragmentaryczna nieostrość części powiększenia może być też spowodowana pofałdowaniem lub wygięciem się części papieru fotograficznego w maskownicy, która to część wychodzi poza płaszczyznę ostrości obrazu, zwłaszcza przy pełnym otworze obiektywu. Nieostrość jednego z boków powiększenia wystąpić może również wtedy, gdy oś optyczna powiększalnika nie będzie prostopadła do płaszczyzny maskownicy i papieru fotograficznego. Nachylenie tej osi powoduje, że jeden bok papieru znajduje się bliżej a przeciwległy – dalej od obiektywu. W tej sytuacji jeden z nich (a przy nastawieniu ostrości na środek obrazu nawet oba) może wyjść poza płaszczyznę ostrości. Nierzadko też się zdarza odchylenie płaszczyzny negatywu (ramki) w stosunku do osi optycznej obiektywu powiększalnika.

Nieraz zdarza się, że na zdjęciach, które wykonano ze statywu przy długim czasie naświetlania (np. we wnętrzach lub przy słabym oświetleniu) tło jest wyraźne i ostre, natomiast osoby na tym tle są rozmazane, nieostre i poruszone. Ponadto te nieostre postacie wydają się częściowo przeźroczyste, widać bowiem przez nie tło (patrz fot. 24).

Robienie zdjęć aparatem cyfrowym jest proste, wygodne i daje wiele możliwości. Żeby robić dobre zdjęcia potrzebna jest umiejętność patrzenia na krajobraz któremu chcemy zrobić zdjęcie. Do robienia fotografii możemy wykorzystac również zoom, aby uzyskać różne wersje tego samego obrazu np. przybliżąc obrazy albo je oddalać. W zależności od stanu pogody, możemy ustawiać samodzielnie czułość matrycy w aparacie, jest to miara wrażliwości na światło, która mierzona jest w ISO. Korzystać możemy równiez z flesza czyli lampy błyskowej, wbudowanej w aparat. Służy ona do oświetlenia zdjęcia, oraz kiedy robimy nasze zdjęcia w ciemnych wnętrzach lub wieczorem i nocą, kiedy nie można uzyskać pełnego obrazu...

W celu wyeliminowania tych błędów, pomiaru ekspozycji dokonujemy jak najbliżej fotografowanego przedmiotu, trzymając światłomierz w odległości od 15 do 30 cm od niego. Jeżeli np. z jakichkolwiek powodów nie jest możliwe podejście na taką odległość do fotografowanej osoby, pomiar światła na jej twarzy możemy zastąpić pomiarem tegoż światła na naszej dłoni pod warunkiem, że dłoń oświetlona jest identycznie (tym samym światłem), co wspomniana twarz. Przy pomiarze oświetlenia krajobrazu światłomierz skierowujemy nieco w dół, a nawet możemy osłonić go od góry dłonią. Chodzi o to, aby ochronić go od silnego światła rozproszonego w atmosferze, które mogłoby zafałszować pomiar. Wszystkie te sposoby stanowią pomiar światła odbitego.