Na gotowym zdjęciu obraz siedzi krzywo w klatce: pionowe i poziome linie fotografowanego motywu nie są równoległe do boków klatki zdjęcia. Analogicznie linia horyzontu nie jest równoległa do poziomych krawędzi zdjęcia.
Krzywizna pola obrazu. Wskutek tego, że wiązki promieni wysyłane przez punkty przedmiotu bardziej oddalone od osi optycznej soczewki przecinają się bliżej soczewki, a promienie zbli- żonę do osi soczewki przecinają się dalej – ostry obraz przedmiotu leży nie na płaszczyźnie, lecz na powierzchni czaszy zwróconej wklęsłością ku soczewce. Nic więc dziwnego, że gdy rzucimy obraz na płaszczyznę błony fotograficznej, możemy uzyskać ostrość tylko na niewielkim jej fragmencie. Albo środek będzie ostry, albo też brzegi zdjęcia.
Efekty uzyskiwane na zdjęciach dokonywanych przez obiektywy o ogniskowych odbiegających od ogniskowej standardowej nie są właściwie błędami w ścisłym tego słowa znaczeniu. Są to jedynie pewne zmiany perspektywy w stosunku do tego, co zwykliśmy uważać za normalne. Będziemy więc mieli zmiany wzajemnych stosunków wielkości przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach od aparatu. Stosunki te będą ulegały zmianom wraz ze zmianą długości ogniskowej użytego do zdjęć obiektywu. Jeżeli jednali zniekształcenia tego typu nie są świadomie wybrane przez fotografującego spośród wielu możliwości, lecz powstają przypadkowo, w sposób niezamierzony, wówczas nabierają znamion błędu...
Gdy należymy do tych osób co nie lubią i brzydko wychodzą na zdjęciach, a zazdrościmy naszym koleżankom i kolegom że oni wychodzą korzystnie, to zastanówmyco zrobić i jak się ustawić do zdjęcia żeby wyjść ładnie. Dzieje się tak, ponieważ aparat wychwytuje najmniejsze szczegóły, i wszystko zależy od ustawienia właśnie aparatu, od światła, oraz od kąta, pod którym robione jest zdjęcie. Jest więc kilka rzeczy, które możemy zrobić, aby ładniej wychodzić na zdjęciach. Pamiętajmy, najlepiej sprawdzają się kolory neutralne. Jaskrawe kolory i różnego rodzaju wzory potraktujmy tylko jako dodatki, więc przede wszystkim nośmy kolory, które do nas pasują i w których dobrze się czujemy...
Gotowe powiększenie wykazuje drobne białe plamki, najczęściej w formie kreseczek i ,,włosków”, mimo że negatyw, z którego zostało ono wykonane, nie posiada żadnych uszkodzeń na swojej powierzchni.
Błędów popełnianych przy wywoływaniu pozytywów może być wiele. Tu wymienimy tylko najbardziej typowe. A więc obraz szary i bez siły zarówno w światłach, jak też w cieniach. Przyczyną tego może być zużyty wywoływacz. Podobne rezultaty daje również zbyt krótkie wywoływanie przy jednoczesnym prześwietleniu pozytywu (patrz str. 166) i podwyższonej temperaturze wywoływacza. Obraz kontrastowy o smolistych cieniach i pustych światłach przy jednoczesnym braku półtonów jest wynikiem niskiej temperatury wywoływacza i długiego czasu wywoływania, może tu jednak zawinić również i niedoświetlenie pozytywu, o czym szczegółowo na str. 168. Gdy uzyskany na odbitce obraz ma odcień brudno-zielonkawy, jest to widomy znak, że wywoływacz zawiera zbyt duże ilości bromków. Dzieje się tak wtedy, gdy wywoływacz jest nadmiernie zużyty i gromadzi się w nim duża ilość bromków, będących ubocznym produktem procesu wywoływania. Bardzo słaby, ledwie widoczny obraz, i to tylko w głębokich cieniach (przy czym przedłużanie wywoływania nie poprawia obrazu), spowodowany jest nadmiernym wyczerpaniem wywoływacza lub zbyt krótkim czasem naświetlania pozytywu — ta ostatnia przyczyna omówiona została szczegółowo na str. 168.
Wad przesuwu błony w aparacie może być wiele i o różnym charakterze. Niektóre z nich można zaobserwować już w czasie wykonywania zdjęć, inne stają się zauważalne dopiero po wywołaniu filmu. Zróbmy najpierw przegląd tych pierwszych.
Na zdjęciach tych wszystko jest rozmazane i nieostre (patrz lot. 36), zarówno motyw główny, jak również tło, na którym on występuje. Rozmazanie to i nieostrość różnią się w sposób zasadniczy od tego, co normalnie rozumiemy przez zdjęcie nieostre (str. 74), powstałe wskutek złego nastawienia odległości w aparacie fotograficznym. Przedmioty mają bowiem niektóre kontury ostre, niektóre zaś zarysowane podwójnie lub nawet wielokrotnie, a wszystkie linie rozmazane są w jednym kierunku.
W wypadku pozostałych błędów trzeba przypomnieć sobie to, co kilka stron wstecz było powiedziane o fotografowaniu obiektów charakteryzujących się dużą rozpiętością kontrastów świetlnych. Do nich należą również wszelkie zdjęcia robione pod światło. Aureola uzyskiwana jest przy takim położeniu na krzywej zaczer- nienia emulsji (patrz rys. 21), kiedy światła wypadają poniżej górnego zakrzywienia. Wówczas cienie znajdą się daleko z lewej strony przed dolnym zakrzywieniem i żadnych szczegółów w cieniach nie uzyskamy. Przy przesunięciu całości w prawo, tak że cienie znajdą się trochę powyżej dolnego zakrzywienia, wykażą one rysunek pełen szczegółów. Wówczas jednak światła znajdą się daleko powyżej górnego zakrzywienia, będą więc kompletnie wyżarte i żadnej aureoli na zdjęciu nie uzyskamy. Jednoczesne spełnienie obu warunków bez użycia dodatkowych środków jest niewykonalne. W praktyce należy więc naświetlać na światła, jednocześnie rozjaśniając cienie ekranem odbijającym lub lampą błyskową (fot. 31).
Obraz na negatywie zostaje częściowo odwrócony na obraz pozytywowy. Szczególnie charakterystyczne dla pseudosolaryzacji jest występowanie na pozytywie ciemnych linii konturowych „wokół jasnych miejsc obrazu.
