W wypadku lustrzanek trzeba najpierw zdać sobie sprawę z wad własnego wzroku i skompensować ich wpływ bądź wbudowaniem w układ celowniczy aparatu soczewki korekcyjnej, bądź też nastawiając obraz na matówce po założeniu na nos odpowiednich dla naszych oczu okularów. Nie zapominajmy również o tym, aby sama czynność nastawiania ostrości na matówce odbywała się przy pełnym otworze obiektywu. Ma to podwójne znaczenie. Po pierwsze, obraz wówczas będzie odpowiednio jasny, a nastawienie – ułatwione. Po drugie, przy pełnym otworze mamy najmniejszą głębię ostrości. Łatwiej wówczas złapać maksymalną ostrość, przymykając zaś przed zdjęciem przysłonę do właściwego otworu, powiększamy głębię ostrości. W wypadku, gdybyśmy chcieli skontrolować ustawienie układu celowniczego lustrzanki, musimy postąpić następująco: migawkę otwieramy na stałe (T), przysłonę nastawiamy na maksymalny otwór, a w miejsce błony zakładamy odpowiedni kawałek matówki szklanej, stroną matową do obiektywu. Porównując obraz rzucany przez obiektyw bezpośrednio na matówkę z obrazem uzyskiwanym na matówce celowniczej, stwierdzamy, czy oba obrazy są równocześnie ostre. Oczywiście próbę należy powtórzyć przy różnych odległościach fotografowanego przedmiotu. Jeżeli występują wyraźne różnice ostrości w układzie celowniczym i w płaszczyźnie błony światłoczułej, wówczas aparat wymaga oddania do odpowiedniego warsztatu w celu wyjustowania całości. Zdjęć nieostrych nie można poprawić, jest to błąd nieodwracalny.

Kto z nas nie ma w tych czasach aparatu cyfrowego? Prawie każdy taki aparat posiada. Aparat jest z nami wszędzie tam, gdzie chcemy uwiecznić jakąś chwilę, lecz jak zadbać o nasz sprzęt fotograficzny, aby posłużył nam przez długie lata? Pamiętajmy, że najważniejsze jest miejsce, w którym przechowujemy nasz aparat fotograficzny, takie miejsce musi być przede wszystkim suche, ponieważ wilgoć szkodzi urządzeniom elektronicznym, niezależnie od jego przeznaczenia. Również torba, w której przechowujemy aparat fotograficzny kiedy wychodzimy na zdjęcia plenerowe musi być odpowiednia do rozmiarów aparatu – nie może być ani za mała ani za duża, ponieważ i jedno i drugie szkodzi naszemu sprzętowi...

Kiedyś zdjęcia trzeba było zanosić na kliszy do laboratorium fotograficznego i czekać około tygodnia na odbiór. Dziś jest to o wiele łatwiejsze, ponieważ zdjęcia są dostępne w technologii cyfrowej, a ich wywoływanie jest coraz prostsze. Istnieje wiele metod na wywołanie zdjęć cyfrowych. Pierwszy sposób jest dla ludzi, którzy lubią robić wszystko sami, i polega on na skopiowaniu zdjęć do komputera a następnie na wydrukowaniu ich na drukarce stacjonarnej. Oczywiście zdjęcie można wydrukować na zwykłym papierze biurowym, ale nie będzie ono zbyt trwałe, ponieważ taka kartka przesączona tuszem łatwo się zniszczy. Warto więc użyć specjalnego papieru fotograficznego. Taki można kupić w większości sklepów fotograficznych a także w sklepach internetowych...

Zdjęcia wykonane w czasie mglistej pogody są zazwyczaj bardzo miękkie, tak że z trudem dają się skopiować, a w skrajnym wypadku uzyskanie poprawnego pozytywu jest wręcz niemożliwe. Przyczyną opisanych efektów jest bardzo miękkie i rozproszone, chociaż zazwyczaj silne oświetlenie, jakie panuje przy takiej pogodzie.

Na zdjęciach „makro” wykonanych przy użyciu aparatu Exa dawnego typu powstaje pewnego rodzaju winietowanie opisane szczegółowo na str. 39. W wypadku tych aparatów długości pierścieni nie może przekroczyć 40 mm, a więc przy obiektywne standardowym 50 mm skala dokonywanych zdjęć „makro” nie może przekraczać stosunku 1 : 1,25. Jest to jedyny sposób uniknięcia tego winietowania.

Przy nawijaniu na szpulę nie wolno błony wraz z taśmą separacyjną zbyt mocno naciągać, bowiem może spowodować to pofałdowanie błony, a co za tym idzie – zetknięcie się jej z taśmą separacyjną.

Złe wypłukanie pozytywów obniża ich trwałość. Po dłuższym okresie czasu wystąpią na ich powierzchni brunatne plamy, powodujące nieodwracalne zmiany w obrazie. Nie dość dokładne wypłukanie resztek utrwalacza i zawartych w nim soli srebra z pozytywów jest przyczyną późniejszych plam na obrazie. Wspomniane sole srebra wchodząc w związki ze srebrem metalicznym, powodują miejscowe osłabienie obrazu, a często jego zniszczenie. Sprawę komplikuje nadto fakt nasiąkania utrwalaczem podłoża pozytywu, z którego to podłoża wypłukanie wszystkich soli nie jest łatwe.

Na powierzchni pozytywu mogą wystąpić plamy o kolorach od żółtego do zielonkawego. Czasem cała powierzchnia pozytywu wykazuje zabarwienie żółte lub zielonkawe. Zjawiska te obserwujemy dopiero po wyjęciu pozytywów z utrwalacza i zapaleniu jasnego światła. Przy świetle dziennym zaś występują z całą wyrazistością. Przy oświetleniu ciemniowym natomiast plamy te będą niewidoczne.

Zastanówmy się nad przyczynami poszczególnych błędów wspomnianych na początku. Pierwszy z nich spowodowany został złym dobraniem odległości, na jaką nastawiono obiektyw aparatu, przy czym głębia ostrości była zbyt mała, by objąć sobą równocześnie tło i plan pierwszy (zbyt duży otwór przysłony obiektywu). Zdjęcia z nieostrym planem przednim są w większości wypadków nieprzyjemne, denerwujące. Jedyny wyjątek stanowią te, w których nieostre gałęzie, kontur okna, bramy itp. stanowią obramowanie obrazu. Wówczas mają one najczęściej charakter pozbawionych szczegółów sylwetek.

Podstawowym sposobem wyzbycia się w swoich zdjęciach tego typu błędów jest unikanie motywów o zbyt wielkich kontrastach świetlnych. Jeżeli to jest niemożliwe, wówczas należy w miarę możliwości starać się o zmniejszenie tych nadmiernych kontrastów. Przy zdjęciach pod światło radzimy sobie, podświetlając nasz obiekt promieniami światła odbitymi od ekranu zwanego odbijającym. Ekran taki może stanowić jakakolwiek biała płaszczyzna umieszczona obok aparatu. Płaszczyzna ta przyjmuje promienie światła padającego w kierunku aparatu (oświetlenie typowe dla zdjęć pod światło), a następnie odbija je w kierunku fotografowanego przedmiotu.