Monthly Archives Czerwiec 2015

Na wywołanym negatywie można zaobserwować rysy, drobne przeźroczyste punkciki, ślady palców itp. Przyczyną powstawania rys jest ocieranie się błony przy jej zwijaniu o różne twarde przedmioty bądź też dociąganie luźnych zwojów na szpulce. Przeźroczyste punkciki o nieregularnych kształtach spowodowane są przez osiadłe na emulsji błony drobne cząsteczki kurzu. Przy nawijaniu następuje wskutek tarcia na- elektryzowanie się błony, która przyciąga wówczas do siebie unoszący się w powietrzu kurz. Kurz ten w czasie dokonywania zdjęcia odbija się na negatywie, dając po wywołaniu drobne przezroczyste punkciki i cętki. Wreszcie ślady palców na emulsji powstają wskutek dotknięcia jej spoconymi lub też zatłuszczonymi rękami. Pot, zawierający w sobie różne substancje organiczne i sole mineralne, wżera się szczególnie mocno w emulsję, pozostawiając na negatywie trwale odciski daktyloskopijne.

Najczęściej spotykanym w praktyce objawem jest nienaturalne wyolbrzymienie fragmentów fotografowanych przedmiotów bliższych aparatu, wskutek czego fragmenty nieco bardziej oddalone wypadają nieproporcjonalnie małe, jak to wyraźnie widać na fot. 41 (porównać należy nogi i głowę widocznej na zdjęciu osoby). Zjawisko to nazywamy przerysowaniem. Jest ono szczególnie nieprzyjemne przy portretach i zdjęciach osób w ogóle. Przerysowanie daje bowiem zniekształcenia perspektywiczne, a co za tym idzie – zupełnie nieprawdziwy obraz portretowanej osoby.

Jeżeli chcemy dorównać doświadczonym fotografom i uzyskać wspaniałe efekty na naszych zdjęciach, musimy poznać, przećwiczyć i przemyśleć złote zasady kompozycji fotografowania, a wtedy dowiemy się które rozwiązanie jest dla nas najlepsze. W każdym zdjęciu powinno występować coś co poprowadzi skupienie wzroku w centrum kompozycji. Może być to linia lub kilka przedmiotów. To coś niekoniecznie musi prowadzić oczu, jednak ma po prostu osiągnąć swój cel. Jak wiadomo zawsze istnieją wyjątki od zasad, w dodatku zasady są po to, aby je łamać. Dla zdjęć z ukośnymi liniami, najwygodniejsza jest kompozycja skośna np. trójkąty. Na przykład umieśćmy trzy jakieś obiekty o przybliżonej do siebie wielkości w kształcie trójkątów, a reguła zopstanie zachowana...

Jeżeli chcemy uwiecznić martwą naturę na zdjęciu, to najważniejszym elementem w jej fotografowaniu jest znalezienie dobrego oświetlenia. Sposób w jaki posługujemy się światłem przy tego typu zdjęciach, nada im odpowiedni nastrój, nada im kontekst, sprawi, że będą interesujące i co najważniejsze doda fotografowanej martwej naturze dynamiki. Dobranie dobrego oświetlenia przy fotografowaniu martwej natury nie jest skomplikowane. Bez względu na to, czy używamy lampy błyskowej, czy diody LED, ważne jest, aby połączenie jednego i drugiego strumienia światła było zróżnicowane. Główne światło powinno być mocniejsze, natomiast drugie powininno po prostu zapewniać miłe uzupełnienie...

Prześwietlona odbitka czy też powiększenie włożone do wywoływacza szybko ciemnieje, a uzyskany obraz wykazuje smoliste i pozbawione szczegółów cienie oraz przydymione światła, całość jest małokontrastowa (patrz fot. 84).

Idąc dalej w prawo, wchodzimy wreszcie na tzw. prostoliniową część krzywej zaczernienia. Omawiana część krzywej charakteryzuje się tym, że ma wymagane nachylenie (stromość), co w rezultacie daje obraz o właściwej kontrastowości, a ponadto zaczernienie emulsji jest proporcjonalne do ekspozycji. Na tej części krzywej znalazły się światła fotografowanego przez nas przedmiotu i dzięki temu mają one prawidłowe zaczernienie na negatywie oraz bogate są w szczegóły.

Doskonale wiemy co to jest aparat fotograficzny, jest to urządzenie do wykonywania zdjęć fotograficznych. Obecnie na naszym rynku nie użuwamy aparatu klasycznego na klisze, chociaż zdaża się paru osobą sporadycznie użyc, natomiast używamy aparatów cyfrowych, które zawierają w sobie już wiele gadżetów do robienia a potem przerabiania zdjęć. Aparat fotograficzny skłąda się z obiektywu fotograficznego, migawki ze spustem, przysłonki fotograficznej, wizjera, korpusu światłoszczelnego, układu celowniczego, mechanizmu do przesuwu i wymiany błony fotograficznej oraz elementów dodatkowych takich jak gniazdo synchronizacji, lampy błyskowej, dalmierza, światłomierza, samowyzwalacza. W zależności od technologii aparaty dzieli się na klasyczne oraz cyfrowe...

Pozytyw z matowymi plamami powtórnie moczymy i suszymy przy zachowaniu wszystkich środków ostrożności. Kilka uwag o suszeniu na wolnym powietrzu. Suszone w ten sposób odbitki, zwłaszcza z cienkiego papieru, zwijają się czasem tak bardzo, że otrzymujemy wręcz ruloniki. Naturalnie nie budzi to zachwytu. Zwijanie się schnących odbitek jest nieuniknione, można więc tylko częściowo temu przeciwdziałać i umiejętnie je prostować. Przeciwdziałamy w ten sposób, że suszymy je wstępnie między arkuszami bibuły filtracyjnej lub innego podobnego papieru, po czym rozkładamy do wyschnięcia, wyginając od czasu do czasu w przeciwną stronę. Wyschnięte, ale nie przesuszone układamy jedną na drugą i zostawiamy pod silnym obciążeniem przez co najmniej jedną dobę. Ostatecznie wyprostować odbitki można za pomocą linijki, ale tę ryzykowną operację trzeba przeprowadzić bardzo ostrożnie. Kładziemy odbitkę na stół (z czystym obrusem) podłożem ku górze, przykładamy linijkę do odbitki mniej więcej w połowie jej szerokości i ciągniemy jeden bok odbitki do góry, przesuwając jednocześnie linijkę ku drugiemu. Odbitka ma pozostawać w miejscu. Po czym to samo robimy z drugiego boku, a także z pozostałych dwóch krótszych boków. Nie można ciągnąć zbyt mocno, gdyż emulsja popęka.

W niektórych aparatach z celownikiem lunetkowym istnieje możliwość wyrów – nania paralaksy. Po prostu w miarę zbliżania się do przedmiotu fotografowanego można pochylać coraz bardziej celownik zgodnie z odpowiednią skalą odległości wygrawerowaną na nim. W innych znów modelach aparatów spotykamy naniesione na soczewkę celownika lub też matówkę odpowiednie linie z oznaczeniem odległości przedmiotu, dla jakiej każda z nich jest przeznaczona. Linia taka oznacza górną krawędź obrazu przy fotografowaniu z tej właśnie odległości. Takie jednak oznaczanie paralaksy stosowane jest w stosunkowo niewielkiej ilości aparatów.

Na pozytywie wokół bardzo jasnych przedmiotów (w praktyce po prostu wokół źródeł światła) występują jasne aureole lub plamy. I tak np. przy fotografowaniu ciemnego wnętrza z widocznym na obrazie oknem (patrz fot. 53), wpadające przez nie światło powoduje zamazanie rysunku otworu okiennego i szerokie rozlanie się światła na boki. Oczywiście zjawisko to może wystąpić również wtedy, gdy będziemy fotografowali motywy, na których widoczne są inne źródła światła. Szczególnie da się to zaobserwować na nocnym zdjęciu z latarniami ulicznymi (patrz fot. 54). Latarnie będą otoczone jasnymi krążkami, wyraźną aureolą. Opisane wyżej zjawisko określane bywa czasem w literaturze fotograficznej terminem „halo”.