Uniknąć takich błędów można przede wszystkim, używając tylko dobrych kasetek. W zasadzie kasetka małoobrazkowa przeznaczona jest do jednorazowego użytku. Gdy jednak stosujemy błonę ciętą ,,z metra” lub ładunki ciemniowe, musimy przyjąć automatycznie zasadę wielokrotnego ich wykorzystania. Kasetki produkcji „Agfa” czy ORWO można ładować wiele razy. Za każdym razem trzeba jednak sprawdzić wizualnie plusz w szczelinie i stwierdzić, czy zapewnia on dostateczną szczelność. Przy okazji warto też delikatną szczoteczką usunąć z niej kurz i wszelkie zanieczyszczenia. Kasetkę, która nam już raz zaświe- tliła błonę, bezapelacyjnie wyrzucamy. Ponadto przy manipulowaniu kasetką, w której znajduje się błona, a zwłaszcza przy zakładaniu jej do aparatu unikać należy bezpośrednich promieni słońca. Najlepsza bowiem nawet kasetka wystawiona na działanie silnego światła okaże się w jakimś tam stopniu nieszczelna. Jej uszczelnienie bowiem obliczone jest tylko na niezbyt intensywne światło rozproszone. Dlatego też należy przyzwyczaić się do ładowania swojego aparatu w miejscach ocienionych. Ponadto, zaczynając nową kasetkę błony w aparacie, można na wszelki wypadek opuścić pierwsze trzy klatki, trzykrotnie naciągając i wyzwalając migawkę przy założonym na obiektyw kapturku. Strata wynikająca ze zmarnowania tych klatek jest na pewno mniejsza niż ta, która powstałaby na skutek zaświetlenia ważnych dla nas zdjęć.

Wyróżniamy dwa rodzaje ostrości zdjęcia : ostrość optyczną wynikającą z jakości obiektywu aparatu, oraz matrycy, i ostrość programową, która jest wynikiem obróbki zdjęcia. Ostrość optyczna jest zależna od tego jaki mamy aparat i nie możemy jej zwiększyć, co najwyżej możemy zmniejszyć odpowiednimi filtrami. Odpowienie programy pzowalają nam wyostrzyć zdjęcie, ale jest to stwarzanie iluzji optycznej, poprzez zwiększenie kontrastu na krawędziach. Wyostrzanie progamowe w żadnym przypadku nie pozwala poprawić rozdzielczości naszego zdjęcia. Więc dla pewnych zdjęć, daje tylko pozorny efekt ostrzejszego obrazu. Wyostrzanie programowe może być stosowane już w aparacie, programami zapisanymi w nim przez producenta lub w komputerze po przeniesieniu do niego pliku ze zdjęciem...

Robiąc zdjęcia w pomieszczeniach, czy w specjalnym studiu fotograficznym potrzebne jest nam urządzenie takie jak softbox, które zapewni nam doskonałe rozproszenie światła, bez jego częściowej utraty. Kiedy kupimy taki zestaw, pamiętajmy aby go starannie i powoli rozpakować, aby nie pogubić żadnych części potrzebnych do jego montażu. Sprawdźmy czy wszystkie części się w tym zestawie znajdują, a w takim zestawie powinny się znajdować : główny materiał softboxa, cztery metalowe pręty (do każdego softboxa po 4), biały dyfuzor rozpraszający to wczepienia do środka, dyfuzor którym zakrywamy całą powierzchnię po zamontowaniu oraz metalowa głowica, na której będzie zamontowana lampa...

Na powierzchni emulsji papieru mogą wystąpić dwojakiego rodzaju plamy: jasnożółte o jednostajnym zabarwieniu lub o kolorze od żółtego do rdzawego i niejednostajnym zabarwieniu. Ten drugi rodzaj plam może wystąpić również na odwrocie odbitki, zwłaszcza na jej brzegach. Jeden i drugi rodzaj plam widoczny jest wyraźnie dopiero po zakończeniu procesu wywoływania i utrwalania. Plamy można jednak zaobserwować wyłącznie przy świetle białym, najlepiej przy świetle dziennym. Są one natomiast zupełnie niewidoczne w świetle lampy ciemniowej.

Jedna strona powiększenia jest dużo jaśniejsza od drugiej, a w skrajnym wypadku nawet zupełnie biała, nie ma na niej śladu obrazu. Dzieje się tak, mimo iż negatyw oglądany bezpośrednio pod światło wykazuje równomierne krycie na całej swojej powierzchni. Może też być taki wypadek, że rogi powiększenia są dużo jaśniejsze od jego środka lub też odwrotnie – środek jest jaśniejszy niż pozostała część obrazu.

W czasie wywoływania błony emulsja bądź spływa z podłoża, bądź też po wysuszeniu negatywu oddziela się od niego płatami. Przyczyna takiego stanu rzeczy leży w tym, że napęczniała emulsja jest niezwykle wrażliwa na zmiany temperatury. Czasami nawet dotknięcie palcem powoduje jej roztopienie się i spłynięcie z podłoża. W stanie mokrym podwyższenie temperatury ponad 25°C dla większości błon fotograficznych jest już niebezpieczne i prowadzi do uszkodzeń emulsji negatywu. Takie uszkodzenie może nastąpić w każdym etapie procesu wywoływania, jeżeli którakolwiek kąpiel lub też suszące powietrze ma zbyt wysoką temperaturę. Ponadto wywoływacze o dużej zawartości alkalii powodują tak silne napęcznienie emulsji, że staje się ona czuła na najmniejszy nawet wzrost temperatury ponad dozwolone granice. Oddzielenie się emulsji w płatach od wysuszonego negatywu (łuszczenie się emulsji) zdarza się dosyć rzadko i oznacza z reguły wadę fabryczną błony. Wada ta polega na złym doborze warstwy preparującej, mającej za zadanie trwale związać żelatynę emulsji z podłożem.

Zdjęcia z naszego telefonu, cyfrówki, pendrive’a i innych mobilnych urządzeń możemy oglądać na ekranie naszego telewizora. Wcale nie jest to trudne. Sposób wyświetlania zdjęć na telewizorze zależy od tego, na jakim urządzeniu zdjęcia się znajdują oraz jakie kable ma telewizor. Dzisiejsze nowoczesne telewizory z gniazdami USB, HDMI i technikami bezprzewodowymi sprawdzą się oczywiście znacznie lepiej niż te starszego typu telewizory. Niektóre telewizory LCD mają wbudowany od razu czytnik kart pamięci, natomiast jeśli nie mamy go wbudowanego to już za kilka złotych kupimy taką kartę. Czytnik kart podłączamy wtedy do gniazda USB, do którego będzie pasować karta z naszego aparatu cyfrowego, najczęściej są to karty SD, a z telefonu micro-SD...

Zabrudzenie powierzchni filtrów daje takie same efekty jak opisane na str.17 zabrudzenie soczewki obiektywu. Zasady czyszczenia filtrów – te same co dla obiektywów. Soczewki nasadkowe używane czasami przy zdjęciach z niewielkich odległości (zdjęcia makro) są dodatkowym elementem optycznym zakładanym na obiektyw w celu skrócenia jego ogniskowej. Są to soczewki skupiające zwane też dodatnimi. Soczewka taka nasadzona na obiektyw jest elementem, którego wpływu konstruktor obiektywu nie przewidział i nie uwzględnił w korekcji obiektywu. Każda taka nasadzona soczewka psuje więc ko- reakcję obiektywu, a co za tym idzie – wprowadza do obrazu pewną nieostrość. Stopień tej nieostrości będzie zależny od „mocy” soczewki. Im większa ta „moc” (liczona w dioptriach), czyli krótsza ogniskowa soczewki, tym silniejsze jest naruszenie korekcji. Warto tu podkreślić, że im bliżej chcemy podejść do fotografowanego przedmiotu, tym o większej „mocy” musi być soczewka nasadkowa. A więc największe zniekształcenia obrazu, czyli największa utrata ostrości będzie występować wówczas, gdy będziemy fotografować przedmioty z najmniejszej odległości. Poprawić częściowo ostrość obrazu w takim wypadku można jedynie odpowiednim przysłonięciem obiektywu, tzn. zmniejszeniem jego otworu. Dlatego też zdjęć makro z soczewkami nasadkowymi nigdy nie należy robić przy pełnym otworze obiektywu. Pamiętajmy i o tym, że krzywe nasadzenie soczewki na obiektyw również może zmniejszyć ostrość obrazu.

W aparacie małoobrazkowym mogą wystąpić zahamowania i zacinania błony szczególnie przy ostatnich klatkach. Spowodowane jest to zmniejszeniem się średnicy zwoju błony w kasetce w miarę jej odwijania. Wówczas przy tej samej sile naciągu i zmniejszaniu się promienia zwoju błony coraz bardziej zaczyna dochodzić do głosu tarcie związane z obracaniem się wewnątrz kasetki szpulki z błoną i z działaniem hamującej sprężynki pod pokrętłem do cofania. Należy więc unikać przesadnego wykorzystywania błony do ostatka. Powinno się w zasadzie kończyć na 36 zdjęciu, dalsze bowiem klatki, o ile pozostaje jeszcze trochę błony, będą już szły z dużym oporem. Pewną pomocą w przezwyciężaniu tego oporu może być zluźnienie zwojów błony w kasetce przy ostatnich klatkach przez pokręcenie gałką służącą do powrotnego przewijania błony. Przy własnoręcznym ładowaniu kasetek błoną bieżącą łub ciętą fabrycznie należy używać tylko takich kasetek, w których szczelina posiada czysty i nie uszkodzony plusz. Unikamy w ten sposób nie tyiko zacinania się błony, ale również jej porysowania (patrz str. 119 i 123).

Migawka klapkowa jest uproszczoną wersją migawki szczelinowej. Jedną z „roletek” stanowi tu samo lustro, drugą – dodatkowa klapka blaszana. W migawkę taką wyposażone są dawne modele aparatu Exa, jak np. Exa I oraz Exa I 63. Nie wdając się w szczegóły trzeba stwierdzić, że taka konstrukcja migawki znacznie obniża koszt aparatu w porównaniu z aparatem posiadającym normalną migawkę szczelinową. Jednakże taka uproszczona konstrukcja ma pewne ograniczenia, które dochodzą do głosu w określonych okolicznościach. Jednym z nich jest tendencja do winietowania obrazu.