Błędów popełnianych przy wywoływaniu pozytywów może być wiele. Tu wymienimy tylko najbardziej typowe. A więc obraz szary i bez siły zarówno w światłach, jak też w cieniach. Przyczyną tego może być zużyty wywoływacz. Podobne rezultaty daje również zbyt krótkie wywoływanie przy jednoczesnym prześwietleniu pozytywu (patrz str. 166) i podwyższonej temperaturze wywoływacza. Obraz kontrastowy o smolistych cieniach i pustych światłach przy jednoczesnym braku półtonów jest wynikiem niskiej temperatury wywoływacza i długiego czasu wywoływania, może tu jednak zawinić również i niedoświetlenie pozytywu, o czym szczegółowo na str. 168. Gdy uzyskany na odbitce obraz ma odcień brudno-zielonkawy, jest to widomy znak, że wywoływacz zawiera zbyt duże ilości bromków. Dzieje się tak wtedy, gdy wywoływacz jest nadmiernie zużyty i gromadzi się w nim duża ilość bromków, będących ubocznym produktem procesu wywoływania. Bardzo słaby, ledwie widoczny obraz, i to tylko w głębokich cieniach (przy czym przedłużanie wywoływania nie poprawia obrazu), spowodowany jest nadmiernym wyczerpaniem wywoływacza lub zbyt krótkim czasem naświetlania pozytywu — ta ostatnia przyczyna omówiona została szczegółowo na str. 168.

Wad przesuwu błony w aparacie może być wiele i o różnym charakterze. Niektóre z nich można zaobserwować już w czasie wykonywania zdjęć, inne stają się zauważalne dopiero po wywołaniu filmu. Zróbmy najpierw przegląd tych pierwszych.

Na zdjęciach tych wszystko jest rozmazane i nieostre (patrz lot. 36), zarówno motyw główny, jak również tło, na którym on występuje. Rozmazanie to i nieostrość różnią się w sposób zasadniczy od tego, co normalnie rozumiemy przez zdjęcie nieostre (str. 74), powstałe wskutek złego nastawienia odległości w aparacie fotograficznym. Przedmioty mają bowiem niektóre kontury ostre, niektóre zaś zarysowane podwójnie lub nawet wielokrotnie, a wszystkie linie rozmazane są w jednym kierunku.

W wypadku pozostałych błędów trzeba przypomnieć sobie to, co kilka stron wstecz było powiedziane o fotografowaniu obiektów charakteryzujących się dużą rozpiętością kontrastów świetlnych. Do nich należą również wszelkie zdjęcia robione pod światło. Aureola uzyskiwana jest przy takim położeniu na krzywej zaczer- nienia emulsji (patrz rys. 21), kiedy światła wypadają poniżej górnego zakrzywienia. Wówczas cienie znajdą się daleko z lewej strony przed dolnym zakrzywieniem i żadnych szczegółów w cieniach nie uzyskamy. Przy przesunięciu całości w prawo, tak że cienie znajdą się trochę powyżej dolnego zakrzywienia, wykażą one rysunek pełen szczegółów. Wówczas jednak światła znajdą się daleko powyżej górnego zakrzywienia, będą więc kompletnie wyżarte i żadnej aureoli na zdjęciu nie uzyskamy. Jednoczesne spełnienie obu warunków bez użycia dodatkowych środków jest niewykonalne. W praktyce należy więc naświetlać na światła, jednocześnie rozjaśniając cienie ekranem odbijającym lub lampą błyskową (fot. 31).

Obraz na negatywie zostaje częściowo odwrócony na obraz pozytywowy. Szczególnie charakterystyczne dla pseudosolaryzacji jest występowanie na pozytywie ciemnych linii konturowych „wokół jasnych miejsc obrazu.

Jeżeli ramki , które są dostępne w sklepach nie pasują do naszych zdjęć możemy wtedy taką ramkę idealną dla nas zrobić własnoręcznie. Rozetnijmy więc kawałek drewna na cztery części : dwie o długości 33 cm i dwie o długości 20 cm. Wygładźmy ich końce i naklejmy deseczki wzdłuż zewnętrznych krawędzi ramki, następnie odwróćmy naszą ramkę na drugą stronę i na całym obwodzie rozmieśćmy równomiernie gwoździki. Jeśli to konieczne, wbijmy wystające gwoździki młotkiem. Wygładźmy wszystkie nierówności i nałóżmy podwójną warstwę podkładu, i pozostawmy do wyschnięcia. Potem utnijmy sześć kawałków wstążki o długości 38 cm i sześć o długości 30 cm. Wierzch ramki posmarujmy klejem do drewna, po czym połóżmy wstążki na ramce i starannie przeplećmy je na rogach...

Na wywołanym negatywie można zaobserwować rysy, drobne przeźroczyste punkciki, ślady palców itp. Przyczyną powstawania rys jest ocieranie się błony przy jej zwijaniu o różne twarde przedmioty bądź też dociąganie luźnych zwojów na szpulce. Przeźroczyste punkciki o nieregularnych kształtach spowodowane są przez osiadłe na emulsji błony drobne cząsteczki kurzu. Przy nawijaniu następuje wskutek tarcia na- elektryzowanie się błony, która przyciąga wówczas do siebie unoszący się w powietrzu kurz. Kurz ten w czasie dokonywania zdjęcia odbija się na negatywie, dając po wywołaniu drobne przezroczyste punkciki i cętki. Wreszcie ślady palców na emulsji powstają wskutek dotknięcia jej spoconymi lub też zatłuszczonymi rękami. Pot, zawierający w sobie różne substancje organiczne i sole mineralne, wżera się szczególnie mocno w emulsję, pozostawiając na negatywie trwale odciski daktyloskopijne.

Najczęściej spotykanym w praktyce objawem jest nienaturalne wyolbrzymienie fragmentów fotografowanych przedmiotów bliższych aparatu, wskutek czego fragmenty nieco bardziej oddalone wypadają nieproporcjonalnie małe, jak to wyraźnie widać na fot. 41 (porównać należy nogi i głowę widocznej na zdjęciu osoby). Zjawisko to nazywamy przerysowaniem. Jest ono szczególnie nieprzyjemne przy portretach i zdjęciach osób w ogóle. Przerysowanie daje bowiem zniekształcenia perspektywiczne, a co za tym idzie – zupełnie nieprawdziwy obraz portretowanej osoby.

Jeżeli chcemy dorównać doświadczonym fotografom i uzyskać wspaniałe efekty na naszych zdjęciach, musimy poznać, przećwiczyć i przemyśleć złote zasady kompozycji fotografowania, a wtedy dowiemy się które rozwiązanie jest dla nas najlepsze. W każdym zdjęciu powinno występować coś co poprowadzi skupienie wzroku w centrum kompozycji. Może być to linia lub kilka przedmiotów. To coś niekoniecznie musi prowadzić oczu, jednak ma po prostu osiągnąć swój cel. Jak wiadomo zawsze istnieją wyjątki od zasad, w dodatku zasady są po to, aby je łamać. Dla zdjęć z ukośnymi liniami, najwygodniejsza jest kompozycja skośna np. trójkąty. Na przykład umieśćmy trzy jakieś obiekty o przybliżonej do siebie wielkości w kształcie trójkątów, a reguła zopstanie zachowana...

Jeżeli chcemy uwiecznić martwą naturę na zdjęciu, to najważniejszym elementem w jej fotografowaniu jest znalezienie dobrego oświetlenia. Sposób w jaki posługujemy się światłem przy tego typu zdjęciach, nada im odpowiedni nastrój, nada im kontekst, sprawi, że będą interesujące i co najważniejsze doda fotografowanej martwej naturze dynamiki. Dobranie dobrego oświetlenia przy fotografowaniu martwej natury nie jest skomplikowane. Bez względu na to, czy używamy lampy błyskowej, czy diody LED, ważne jest, aby połączenie jednego i drugiego strumienia światła było zróżnicowane. Główne światło powinno być mocniejsze, natomiast drugie powininno po prostu zapewniać miłe uzupełnienie...