Blog Archives

Jak uniknąć tych błędów? Przede wszystkim nie przesuszać negatywów, nie przechowywać ich zwiniętych w rolkach, lecz płasko w specjalnych albumach lub kopertach, pocięte na odpowiedniej długości odcinki (po 4-5 klatek). Po wywołaniu i wysuszeniu, a przed pocięciem negatyw należy na kilka godzin zwinąć emulsją na zewnątrz. Zapobiegnie to naturalnej tendencji zwijania się emulsji ku środkowi i zapewni lepsze wyprostowanie się powierzchni negatywu. W powiększalniku można także stosować (również dla obrony przed kurzem) specjalne ramki bezszyb- kowe. W wypadku użycia prowadnicy z szybkami należy między brzegami negatywu (od strony podłoża) a górną szybką podłożyć dwa wąskie paseczki papieru lub wkładkę celuloidową na całą klatkę. Te ostatnie zabiegi powinny zapewnić odstęp negatywu od szybki większy niż odległość krytyczna i nie dopuścić przez to do powstania „pierścieni Newtona”. Powinny, ale nie muszą.

Gdy będziemy robili zdjęcia nocne na ulicach miasta, pamiętajmy o przejeżdżających pojazdach z zapalonymi reflektorami i światłami. Migawka w naszym aparacie otwarta jest wówczas przez cały czas, wynoszący zazwyczaj co najmniej kilkanaście sekund. W momencie gdy w polu widzenia aparatu pojawia się samochód z zapalonymi światłami, wówczas obiektyw zasłaniamy. W ten sposób unikniemy zarejestrowania się na błonie światłoczułej smug od tych świateł. Do przysłonięcia obiektywu można użyć kapelusza lub innego odpowiedniego przedmiotu, pamiętając przy tym, aby w najmniejszym stopniu nie poruszyć samego aparatu. Kapelusz zabieramy sprzed obiektywu w momencie, gdy samochód zniknął z pola widzenia. Czynność tę należy powtórzyć przy każdym nadjeżdżającym samochodzie. Czas, w którym obiektyw był zasłonięty, nie liczy się dla ekspozycji obrazu i o tyle też należy przedłużyć całkowity czas otwarcia migawki.

Istnieje jeszcze jeden sposób uwalniający nas od metod chemicznego poprawiania negatywu: polega on na przysłanianiu łub też doświetlaniu niektórych fragmentów powiększenia. Otóż miejsca zbyt silnie kryte na negatywie (przeeksponowane światła w wypadku obiektów o dużej rozpiętości kontrastów świetlnych) muszą być naświetlane dłużej niż pozostałe partie obrazu: w ten sposób uzyska się pełen rysunek tych świateł. W tym celu używamy kawałków nieprzeźroczystego kartonu z wyciętymi otworami o kształtach dostosowanych do fragmentu, który ma być doświetlony. Po normalnym naświetleniu całego powiększenia do- świetlamy dodatkowo fragment obrazu, o który nam chodziło, posługując się trzymanym blisko obiektywu wspomnianym kawałkiem kartonu. Czas tego doświetlania trzeba ustalić eksperymentalnie. Kartonik należy cały czas lekko poruszać, aby uniknąć ostrego ograniczenia doświetlanego miejsca na powiększeniu. Ruchy spowodują rozlanie się tych granic i łagodne przejście. Ponadto pamiętajmy, że im bliżej obiektywu będziemy trzymać kartonik, tym większe pole obejmuje przechodzący przez niego obraz oraz tym bardziej rozlane ma on kontury. Zbliżając kartonik do maskownicy powiększalnika, uzyskamy efekty odwrotne. Bliższe szczegóły dotyczące metod poprawienia zdjęć w czasie wykonywania powiększeń znaleźć można w literaturze fotograficznej zajmującej się zagadnieniami związanymi z wykonywaniem powiększeń.

Najlepszym sposobem uniknięcia tych błędów jest takie dobranie warunków ekspozycji, abyśmy znaleźli się na prostoli niowej części krzywej zaczernienia emulsji światłoczułej naszej błony (patrz odcinek b – c na rys. 21). Należy więc zarzucić wszelkie metody oceny warunków świetlnych „na oko”. Jedynie światłomierz fotoelektryczny może nam zapewnić obiektywne wyniki pomiaru.

Jeżeli aparat długo pozostaje wystawiony na działanie słońca, wówczas plama ma kształt okrągły, zgodny z wymiarami okienka. Jeżeli natomiast po wykonaniu zdjęcia przewijamy błonę o jedną klatkę dalej, zwracając przy tym okienko ku słońcu, to wówczas moL(j powstać owe dodatkowe smugi o szerokości okienka, ułożone wzdłuż błony. Czasem w aparacie jest nie jedno, lecz dwa okienka (zdarza się to w aparatach dwuformatowych), wówczas wystąpią dwie równoległe smugi. Zjawisk powyższych nie obserwujemy w aparatach na błony zwojowe wyposażonych w automatyczne liczniki zdjęć i blokadę, ponieważ nie mają one okienek.

Jak unikać opisanych błędów? Używać jedynie filtrów czystych i o nie uszkodzonej powierzchni. W wypadku filtrów klejonych należy przed założeniem na obiektyw sprawdzić, czy nie występuje zmętnienie folii żelatynowej między szybkami, częściowe rozklejenie filtru lub też czy nie ma baniek powietrza pomiędzy folią a szybkami.

Powodem pewnej nieostrości obrazu mogą być też ślady palców pozostawione na przedniej soczewce obiektywu. Jeżeli przednia soczewka obiektywu została dotknięta bezpośrednio palcami, na powierzchni jej pozostają drobne resztki potu. Siady takie, nie usunięte natychmiast, mogą wygryźć warstwę przeciwodblaskową, jaką pokryta jest soczewka. Dzieje się tak dlatego, że pot ludzki zawiera różne substancje chemiczne działające szkodliwie na wspomnianą warstwę przeciwodblaskową. Takie wygryzienia rozpraszają promienie światła i psują ostrość obrazu.

W celu pewnego wyrównania zjawiska paralaksy konstruktorzy aparatów fotograficznych pochylają nieco ku dołowi oś optyczną celownika, tak że oś ta przecina się z osią optyczną obiektywu w odległości kilku metrów od aparatu. W ten sposób obraz widziany w celowniku będzie zgadzał się z obrazem, jaki obejmuje obiektyw zdjęciowy aparatu. Zgodność ta ograniczona jest, rzecz jasna, tylko do pewnego zakresu odległości. Zakres ten rozciąga się zazwyczaj od 3 m do nieskończoności. Przy odległościach mniejszych od trzech metrów zaczyna już występować powoli zjawisko paralaksy, a więc niezgodności pola widzenia celownika z polem widzenia obiektywu aparatu. Im mniejsza jest przy tym odległość pomiędzy aparatem a fotografowanym przedmiotem, tym silniejsza jest paralaksa, co wyraźnie widać na rys. 40.

Po wyjęciu z koreksu negatyw wykazuje poprzeczne nieregularne pasy nie wywołane, a czasem i nie utrwalone. Miejsca nie wywołane mogą przybrać także kształt nieregularnych plam znajdujących się blisko brzegu błony (fot. 79). Czasem może też wystąpić na jednym z boków negatywu (wzdłuż błony) pas zaczerniony silniej niż pozostała część.

Jeśli nie chcesz wydawać pieniędzy na namiot bezcieniowy możesz zrobić go sobie sam i uzyskać takie same rezultaty. Ceny namiotów bezcieniowych są dość wygórowane, zwłaszcza, że składają się z materiału i kilku lampek. Pudełko-może być dowolnego rozmiaru, ale musisz mieć możliwość podświetlenia go. Najlepiej, żeby było jak najbardziej kwadratowe. Materiał również może być dowolnego typu. Kup wystarczająco dużo materiału, aby pokryć całe pudełko. Można również użyć innych tkanin, takich jak biały nylon i biały polar. Jeśli jesteś bardzo oszczędny i masz trochę niepotrzebnych białych koszul, przetnij je na dwie połowy. Użyj taśmy w celu zabezpieczenia materiału po bokach pudełka, a to w przypadku gdybyś chciał wypróbować również inne tkaniny. Możesz użyć zwykłej taśmy maskującej...