Obiektyw powiększalnika musi być oczywiście najwyższej jakości: marny to obiektyw, który daje ostre krycie całej powierzchni powiększenia dopiero przy przysłonie .11, a tak najczęściej – niestety – musimy postępować. Podobnie bezsporna jest sprawa czystości obiektywu. Przy małym otworze przysłony czasy naświetlania powiększenia wypadają dłuższe, co pozwala na dokładniejsze ich odmierzenie i daje technicznie poprawne powiększenia ze słabo krytych negatywów. Wyginaniu się papieru prze- ciwdziałamy przez staranne ułożenie go w maskownicy i dociśnięcie na wszystkich czterech rogach.

Gotowe powiększenie wykazuje nieostrość obrazu bądź na całej swojej powierzchni, bądź też tylko na jej fragmencie. Przyczyn tego częstego zjawiska może być dużo: nieostrość samego negatywu, niezauważalna gołym okiem: niedokładne nastawienie ostrości obiektywem powiększalnika: wady optyczne i niska jakość obiektywu powiększalnika: zabrudzenie obiektywu: trącenie obiektywu i nie zauważone naruszenie uprzednio nastawionej ostrości: wypaczenie się pod wpływem ciepła negatywu w nieścisłej ramce. Fragmentaryczna nieostrość części powiększenia może być też spowodowana pofałdowaniem lub wygięciem się części papieru fotograficznego w maskownicy, która to część wychodzi poza płaszczyznę ostrości obrazu, zwłaszcza przy pełnym otworze obiektywu. Nieostrość jednego z boków powiększenia wystąpić może również wtedy, gdy oś optyczna powiększalnika nie będzie prostopadła do płaszczyzny maskownicy i papieru fotograficznego. Nachylenie tej osi powoduje, że jeden bok papieru znajduje się bliżej a przeciwległy – dalej od obiektywu. W tej sytuacji jeden z nich (a przy nastawieniu ostrości na środek obrazu nawet oba) może wyjść poza płaszczyznę ostrości. Nierzadko też się zdarza odchylenie płaszczyzny negatywu (ramki) w stosunku do osi optycznej obiektywu powiększalnika.

Nieraz zdarza się, że na zdjęciach, które wykonano ze statywu przy długim czasie naświetlania (np. we wnętrzach lub przy słabym oświetleniu) tło jest wyraźne i ostre, natomiast osoby na tym tle są rozmazane, nieostre i poruszone. Ponadto te nieostre postacie wydają się częściowo przeźroczyste, widać bowiem przez nie tło (patrz fot. 24).

Robienie zdjęć aparatem cyfrowym jest proste, wygodne i daje wiele możliwości. Żeby robić dobre zdjęcia potrzebna jest umiejętność patrzenia na krajobraz któremu chcemy zrobić zdjęcie. Do robienia fotografii możemy wykorzystac również zoom, aby uzyskać różne wersje tego samego obrazu np. przybliżąc obrazy albo je oddalać. W zależności od stanu pogody, możemy ustawiać samodzielnie czułość matrycy w aparacie, jest to miara wrażliwości na światło, która mierzona jest w ISO. Korzystać możemy równiez z flesza czyli lampy błyskowej, wbudowanej w aparat. Służy ona do oświetlenia zdjęcia, oraz kiedy robimy nasze zdjęcia w ciemnych wnętrzach lub wieczorem i nocą, kiedy nie można uzyskać pełnego obrazu...

W celu wyeliminowania tych błędów, pomiaru ekspozycji dokonujemy jak najbliżej fotografowanego przedmiotu, trzymając światłomierz w odległości od 15 do 30 cm od niego. Jeżeli np. z jakichkolwiek powodów nie jest możliwe podejście na taką odległość do fotografowanej osoby, pomiar światła na jej twarzy możemy zastąpić pomiarem tegoż światła na naszej dłoni pod warunkiem, że dłoń oświetlona jest identycznie (tym samym światłem), co wspomniana twarz. Przy pomiarze oświetlenia krajobrazu światłomierz skierowujemy nieco w dół, a nawet możemy osłonić go od góry dłonią. Chodzi o to, aby ochronić go od silnego światła rozproszonego w atmosferze, które mogłoby zafałszować pomiar. Wszystkie te sposoby stanowią pomiar światła odbitego.

Na gotowym zdjęciu obraz siedzi krzywo w klatce: pionowe i poziome linie fotografowanego motywu nie są równoległe do boków klatki zdjęcia. Analogicznie linia horyzontu nie jest równoległa do poziomych krawędzi zdjęcia.

Krzywizna pola obrazu. Wskutek tego, że wiązki promieni wysyłane przez punkty przedmiotu bardziej oddalone od osi optycznej soczewki przecinają się bliżej soczewki, a promienie zbli- żonę do osi soczewki przecinają się dalej – ostry obraz przedmiotu leży nie na płaszczyźnie, lecz na powierzchni czaszy zwróconej wklęsłością ku soczewce. Nic więc dziwnego, że gdy rzucimy obraz na płaszczyznę błony fotograficznej, możemy uzyskać ostrość tylko na niewielkim jej fragmencie. Albo środek będzie ostry, albo też brzegi zdjęcia.

Efekty uzyskiwane na zdjęciach dokonywanych przez obiektywy o ogniskowych odbiegających od ogniskowej standardowej nie są właściwie błędami w ścisłym tego słowa znaczeniu. Są to jedynie pewne zmiany perspektywy w stosunku do tego, co zwykliśmy uważać za normalne. Będziemy więc mieli zmiany wzajemnych stosunków wielkości przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach od aparatu. Stosunki te będą ulegały zmianom wraz ze zmianą długości ogniskowej użytego do zdjęć obiektywu. Jeżeli jednali zniekształcenia tego typu nie są świadomie wybrane przez fotografującego spośród wielu możliwości, lecz powstają przypadkowo, w sposób niezamierzony, wówczas nabierają znamion błędu...

Gdy należymy do tych osób co nie lubią i brzydko wychodzą na zdjęciach, a zazdrościmy naszym koleżankom i kolegom że oni wychodzą korzystnie, to zastanówmyco zrobić i jak się ustawić do zdjęcia żeby wyjść ładnie. Dzieje się tak, ponieważ aparat wychwytuje najmniejsze szczegóły, i wszystko zależy od ustawienia właśnie aparatu, od światła, oraz od kąta, pod którym robione jest zdjęcie. Jest więc kilka rzeczy, które możemy zrobić, aby ładniej wychodzić na zdjęciach. Pamiętajmy, najlepiej sprawdzają się kolory neutralne. Jaskrawe kolory i różnego rodzaju wzory potraktujmy tylko jako dodatki, więc przede wszystkim nośmy kolory, które do nas pasują i w których dobrze się czujemy...

Gotowe powiększenie wykazuje drobne białe plamki, najczęściej w formie kreseczek i ,,włosków”, mimo że negatyw, z którego zostało ono wykonane, nie posiada żadnych uszkodzeń na swojej powierzchni.