Przy zmianach temperatury w dół lub w górę od powszechnie przyjętych norm negatywy wywoływane w drobnoziarnistym wywoływaczu metolowo-hydrochinonowym wychodzą nie dowołane lub też przewołane (przy zachowaniu stałego czasu wywoływania), jak to jest opisane szczegółowo na str. 127 i 128.
Wzrost oporów przewijania i zacinanie się błony na początku kasetki oznacza, że w kasetce nawinięte jest zbyt dużo błony. Ma to miejsce wyłącznie przy własnoręcznym sporządzaniu ładunków z błony bieżącej, kiedy nawinęliśmy jej więcej, niż pozwala na to nominalna pojemność kasetki, nie przekraczająca 1,6 do 1,7 m.
Wiadomo, że fotograf jaki by nie był, czy amator czy profesjonalista, ma ochotę fotografować wszystko, co akurat mu wpadnie w obiektyw aparatu. Ale niestety nie wszystki miejsca są do tego przeznaczone. Tam, gdzie nie można fotografować zawsze będzie wywieszona tabliczka. Należy się do niej stosować, ponieważ inaczej grozi nam kara, która najczęściej jest napisana pod tabliczką o zakazie fotografowania. W wielu miejscach możemy również spotkać się z zakazem fotografowania, ale z użyciem lampy błyskowej. Takie miejsca są na przykład w zoo, gdzie mamy przyciemnione pomieszczenia z licznymi gatunkami ryb pływających w akwariach...
Jeżeli pracjemy jako fotograf i na codzień aparat jest naszym narzędziem pracy, to doskonale wiemy że zanieczyszczony i brudny obiektyw może być przyczyna właśnie wielu nieudanych zdjęć. Aby temu zapobiec należy o niego dbać i regularnie czyścić, ale zanim zdecydujemy się na wyczyszczenie obiektywu, sprawdźmy czy jest taka konieczność robiąc kilka zdjęć i uważnie się im przyglądając. W zależności od rodzaju i ilości kurzu na obiektywie, możemy potrzebować dmuchawy,za której pomocą zdmuchniemy cząstki kurzu znajdującego się na obiektywie oraz ściereczki z mikrofibry. Wytrzyjmy kurz używając bardzo delikatnie szmatki, oraz starajmy się wycierać dokładnie, ale nie przesadźmy z czyszczeniem...
Objawem, jaki się tu obserwuje, jest nieostrość obrazu na całej powierzchni negatywu. Po wykonaniu powiększenia z takiego negatywu będzie ono wyglądało jak na fot. 1. Nieostre są również wszystkie inne zdjęcia na tej samej błonie.
Jak uniknąć tych błędów? Przede wszystkim nie przesuszać negatywów, nie przechowywać ich zwiniętych w rolkach, lecz płasko w specjalnych albumach lub kopertach, pocięte na odpowiedniej długości odcinki (po 4-5 klatek). Po wywołaniu i wysuszeniu, a przed pocięciem negatyw należy na kilka godzin zwinąć emulsją na zewnątrz. Zapobiegnie to naturalnej tendencji zwijania się emulsji ku środkowi i zapewni lepsze wyprostowanie się powierzchni negatywu. W powiększalniku można także stosować (również dla obrony przed kurzem) specjalne ramki bezszyb- kowe. W wypadku użycia prowadnicy z szybkami należy między brzegami negatywu (od strony podłoża) a górną szybką podłożyć dwa wąskie paseczki papieru lub wkładkę celuloidową na całą klatkę. Te ostatnie zabiegi powinny zapewnić odstęp negatywu od szybki większy niż odległość krytyczna i nie dopuścić przez to do powstania „pierścieni Newtona”. Powinny, ale nie muszą.
Gdy będziemy robili zdjęcia nocne na ulicach miasta, pamiętajmy o przejeżdżających pojazdach z zapalonymi reflektorami i światłami. Migawka w naszym aparacie otwarta jest wówczas przez cały czas, wynoszący zazwyczaj co najmniej kilkanaście sekund. W momencie gdy w polu widzenia aparatu pojawia się samochód z zapalonymi światłami, wówczas obiektyw zasłaniamy. W ten sposób unikniemy zarejestrowania się na błonie światłoczułej smug od tych świateł. Do przysłonięcia obiektywu można użyć kapelusza lub innego odpowiedniego przedmiotu, pamiętając przy tym, aby w najmniejszym stopniu nie poruszyć samego aparatu. Kapelusz zabieramy sprzed obiektywu w momencie, gdy samochód zniknął z pola widzenia. Czynność tę należy powtórzyć przy każdym nadjeżdżającym samochodzie. Czas, w którym obiektyw był zasłonięty, nie liczy się dla ekspozycji obrazu i o tyle też należy przedłużyć całkowity czas otwarcia migawki.
Istnieje jeszcze jeden sposób uwalniający nas od metod chemicznego poprawiania negatywu: polega on na przysłanianiu łub też doświetlaniu niektórych fragmentów powiększenia. Otóż miejsca zbyt silnie kryte na negatywie (przeeksponowane światła w wypadku obiektów o dużej rozpiętości kontrastów świetlnych) muszą być naświetlane dłużej niż pozostałe partie obrazu: w ten sposób uzyska się pełen rysunek tych świateł. W tym celu używamy kawałków nieprzeźroczystego kartonu z wyciętymi otworami o kształtach dostosowanych do fragmentu, który ma być doświetlony. Po normalnym naświetleniu całego powiększenia do- świetlamy dodatkowo fragment obrazu, o który nam chodziło, posługując się trzymanym blisko obiektywu wspomnianym kawałkiem kartonu. Czas tego doświetlania trzeba ustalić eksperymentalnie. Kartonik należy cały czas lekko poruszać, aby uniknąć ostrego ograniczenia doświetlanego miejsca na powiększeniu. Ruchy spowodują rozlanie się tych granic i łagodne przejście. Ponadto pamiętajmy, że im bliżej obiektywu będziemy trzymać kartonik, tym większe pole obejmuje przechodzący przez niego obraz oraz tym bardziej rozlane ma on kontury. Zbliżając kartonik do maskownicy powiększalnika, uzyskamy efekty odwrotne. Bliższe szczegóły dotyczące metod poprawienia zdjęć w czasie wykonywania powiększeń znaleźć można w literaturze fotograficznej zajmującej się zagadnieniami związanymi z wykonywaniem powiększeń.
Najlepszym sposobem uniknięcia tych błędów jest takie dobranie warunków ekspozycji, abyśmy znaleźli się na prostoli niowej części krzywej zaczernienia emulsji światłoczułej naszej błony (patrz odcinek b – c na rys. 21). Należy więc zarzucić wszelkie metody oceny warunków świetlnych „na oko”. Jedynie światłomierz fotoelektryczny może nam zapewnić obiektywne wyniki pomiaru.
Jeżeli aparat długo pozostaje wystawiony na działanie słońca, wówczas plama ma kształt okrągły, zgodny z wymiarami okienka. Jeżeli natomiast po wykonaniu zdjęcia przewijamy błonę o jedną klatkę dalej, zwracając przy tym okienko ku słońcu, to wówczas moL(j powstać owe dodatkowe smugi o szerokości okienka, ułożone wzdłuż błony. Czasem w aparacie jest nie jedno, lecz dwa okienka (zdarza się to w aparatach dwuformatowych), wówczas wystąpią dwie równoległe smugi. Zjawisk powyższych nie obserwujemy w aparatach na błony zwojowe wyposażonych w automatyczne liczniki zdjęć i blokadę, ponieważ nie mają one okienek.
