BŁĘDY ZWIĄZANE Z GŁĘBIĄ OSTROŚCI

Błędy te mogą się przejawiać w różny sposób. Jednym z nich będzie wypadek, gdy na gotowym zdjęciu tło wyjdzie nam ostro, natomiast plan przedni pozostanie nieostry (fot. 32), sytuacja odwrotna natomiast, tzn. gdy plan przedni jest ostry a tło nieostre – będzie korzystna, o ile świadomie to sobie założyliśmy. Uwolni nas to bowiem od niespokojnego często tła (patrz fot. 35). Przy zdjęciach z niewielkich odległości część przedmiotu fotografowanego może nam wyjść ostro, pozostała część natomiast będzie nieostra (jak to widać na fot. 33). Błędem trzeba będzie również nazwać wypadek, w którym przy niespokojnym tle na zdjęciu wyjdzie wszystko ostro – i tło, i fotografowany na nim przedmiot (patrz fot. 34). Wówczas przedmiot nasz po prostu ginie wśród chaosu rzeczy w tle. Odciągają one uwagę widza od motywu głównego.

Przyczyną tych wszystkich błędów jest zjawisko głębi ostrości, a ściślej mówiąc – nieumiejętność świadomego posłużenia się nią przez fotografującego. Polega ono na tym, że przy nastawieniu obiektywu naszego aparatu na określoną odległość na zdjęciu wyjdą ostro nie tylko przedmioty znajdujące się dokładnie w tej odległości, lecz również przedmioty znajdujące się w odległości nieco od niej mniejszej oraz większej. Po prostu nastawienie obiektywu na określoną odległość zapewnia nam ostre odwzorco- wanie przedmiotów mieszczących się w pewnym interwale, w pewnej głębi. Głębia ostrości zależna jest zarówno od odległości, na jaką został nastawiony obiektyw, jak również od wielkości jego przysłony. Rośnie ona ze wzrostem odległości, maleje natomiast przy odległościach małych. Im bardziej przysłaniamy obiektyw, tym bardziej powiększa się głębia ostrości. Przy dużych otworach obiektywu jest ona niewielka. Wreszcie im krótsza ogniskowa użytego obiektywu, tym większa strefa ostrości, i na odwót.