Aparaty wyposażone w sprzężony dalmierz w zasadzie eliminują możliwość zdjęć nieostrych. Jeżeli mimo to z aparatu takiego wychodzą zdjęcia nieostre, nie oznacza to nic innego, jak uszkodzenie lub rozregulowanie układu sprzęgającego obiektyw z dalmierzem. Aparat należy wówczas oddać do naprawy.
W aparatach typu Leica, FED itd. źródłem nieostrości obrazu może być niedokładne i niecałkowite wyciągnięcie przed zdjęciem tubusu obiektywu z korpusu aparatu. Czynność tę należy wykonywać starannie.
We wszystkich lustrzankach jednoobiektywowych i w większości dwuobiektywowych ostrość nastawiana jest na matówce, wyeliminowane są więc automatycznie wszelkie pomyłki i błędy. Jeżeli mimo to zdarzają się zdjęcia nieostre, oznaczać to może, że albo fotografujący ma wadę wzroku nie pozwalającą na ustalenie, czy obraz na matówce jest w pełni ostry, albo też nastąpiło rozregulowanie układu celowniczego, o czym była mowa na str. 15.
Jak wdęc w praktyce wykluczyć możliwość powstawania błędów ostrości obrazu na tle niewłaściwego nastawienia odległości? Podstawową zasadą będzie tu wyeliminowanie wszelkich ocen „na oko”. Przy fotografowaniu aparatem z celownikiem lunetkowyra do ścisłego pomiaru odległości użyć można dodatkowego dalmierza nasadkowego. Jest to przyrząd prosty w obsłudze, a mimo to dający stosunkowo dużą dokładność pomiaru. Przy odległościach mniejszych, rzędu 1 m lub jeszcze mniej, można mierzyć odległość przedmiotu od aparatu przy użyciu zwykłej miarki krawieckiej lub tasiemki z supełkami. Miarka ta daje się łatwo zwinąć i w ten sposób można ją mieć zawsze przy sobie.
Leave a reply