Błędów tych w zasadzie nie spotykamy w nowoczesnych obiektywach, naturalnie z wyjątkiem najtańszych „boksów”. Mogą one jednak wystąpić, gdy ktoś zechce do swojego małoobrazkowego aparatu dostosować obiektyw długoogniskowy (w roli teleobiektywu) od starego aparatu kliszowego. Wówczas mogą dojść do głosu pewne wady korekcji tego obiektywu.
Aberacja sferyczna. Promienie świetlne nie załamują się na całej powierzchni soczewki jednakowo. Promienie przechodzące bliżej obwodu soczewki załamują się znacznie silniej niż promienie przechodzące w pobliżu jej osi optycznej. Wskutek tego powstaje szereg różnych ogniskowych, przez co nie można znaleźć żadnego położenia obiektywu w stosunku do negatywu, tak aby cała powierzchnia obrazu była ostra. Aberację sferyczną zmniejsza się przez zmniejszenie przysłoną otworu obiektywu.
Aberacja chromatyczna. Przechodząc przez soczewkę światło ulega rozszczepieniu, promienie niebieskie załamują się silniej niż czerwone, a więc ich ogniskowa wypadnie bliżej soczewki niż ogniskowa tych ostatnich. Obiektyw obarczony błędem aberacji chromatycznej może dać ostre zdjęcie tylko na materiale światłoczułym o emulsji ślepej, a więc czułej wyłącznie na promienie niebieskie. Na materiale panchromatycznym, uczulonym również na czerwień, obraz będzie nieostry.
Dystorsja. Przejawia się ona w ten sposób, że przedmioty kwadratowe przyjmują na zdjęciu kształty beczkowate lub też po- duszkowate. Koma. Wskutek tej wady punkt jest odwzorowywany na obrazie nie jako punkt, lecz jako przecinek. Zjawisko to będzie się wyraźnie zwiększało w miarę zbliżania się do brzegów obrazu, a więc w kierunku tych brzegów będzie zwiększała się też nieostrość obrazu.
Astygmatyzm. Promienie padające skośnie na soczewkę załamują się po przejściu przez nią niejednakowo w dwu prostopadłych do siebie płaszczyznach, dając jako obraz punktu nie punkt, lecz kreskę, W dalszej odległości od soczewki obrazem tego samego punktu będzie również kreska, ale leżąca w płaszczyźnie prostopadłej do poprzedniej kreski.
Leave a reply