Gotowe powiększenie wykazuje nieostrość obrazu bądź na całej swojej powierzchni, bądź też tylko na jej fragmencie. Przyczyn tego częstego zjawiska może być dużo: nieostrość samego negatywu, niezauważalna gołym okiem: niedokładne nastawienie ostrości obiektywem powiększalnika: wady optyczne i niska jakość obiektywu powiększalnika: zabrudzenie obiektywu: trącenie obiektywu i nie zauważone naruszenie uprzednio nastawionej ostrości: wypaczenie się pod wpływem ciepła negatywu w nieścisłej ramce. Fragmentaryczna nieostrość części powiększenia może być też spowodowana pofałdowaniem lub wygięciem się części papieru fotograficznego w maskownicy, która to część wychodzi poza płaszczyznę ostrości obrazu, zwłaszcza przy pełnym otworze obiektywu. Nieostrość jednego z boków powiększenia wystąpić może również wtedy, gdy oś optyczna powiększalnika nie będzie prostopadła do płaszczyzny maskownicy i papieru fotograficznego. Nachylenie tej osi powoduje, że jeden bok papieru znajduje się bliżej a przeciwległy – dalej od obiektywu. W tej sytuacji jeden z nich (a przy nastawieniu ostrości na środek obrazu nawet oba) może wyjść poza płaszczyznę ostrości. Nierzadko też się zdarza odchylenie płaszczyzny negatywu (ramki) w stosunku do osi optycznej obiektywu powiększalnika.
Jak zaradzić tym wszystkim błędom? Wstępnie kontrolować ostrość przeznaczonych do powiększania negatywów pod silną lupą (najlepiej po prostu pod obiektywem). Nastawienie ostrości obrazu w powiększalniku ułatwia specjalny test, stanowiący wzorcowy negatyw z dużą ilością drobnych elementów i figur geometrycznych bądź fragmentów druku. Zakłada go się do powiększalnika, nastawia ostrość, potem wstawia w jego miejsce normalny negatyw. W praktyce jednak jest on bardzo rzadko używany.
Leave a reply