NEGATYWY PRZEŚWIETLONE

W wypadku wielokrotnego prześwietlenia uzyskujemy bardzo ciemne negatywy. Światła silnie kryte i pozbawione szczegółów, pozostałe partie obrazu – również ciemne i stosunkowo niewiele różniące się w zaczernieniu od świateł. Następuje wyraźne spłaszczenie gradacji negatywu (patrz fot. 18). Na fot. 19 mamy dla porównania prawidłowo naświetlony negatyw. Negatywy prześwietlone są trudne, a czasem wprost niemożliwe do skopiowania. Z powodu silnego krycia wymagają bardzo długich czasów naświetlania papieru w powiększalniku, a ze względu na spłaszczenie gradacji dają obrazy mdłe, pozbawione koniecznych kontrastów. Nie pomaga zastosowanie nawet bardzo twardych papierów: uzyskanie poprawnego pozytywu jest niemożliwe. Ponadto na zdjęciach prześwietlonych obserwujemy zwiększone ziarno.

Opisane powyżej wady negatywu są spowodowane, jak to już wspomniano, prześwietleniem. Wskutek wielokrotnego przekroczenia optymalnych warunków ekspozycji znaleźliśmy się w górnej części krzywej zaczernienia emulsji światłoczułej materiału negatywowego (patrz rys. 21). Ta właśnie część krzywej wykazuje stale zmniejszające się nachylenie, które przechodzi wreszcie w linię prawie równoległą do osi poziomej (dalej zaczyna ona opadać ku dołowi, ale ta jej część nie interesuje nas chwilowo). To zmienne nachylenie krzywej oznacza, że przyrost zaczernienia nie jest już proporcjonalny do przyrostu naświetlenia, jak to miało miejsce na odcinku prostoliniowym. Inaczej mówiąc, duże różnice jasności poszczególnych przedmiotów spowodują na ne gatywie minimalne różnice zaczernienia. Jednocześnie wskutek ogólnie dużej ilości światła, jakie padnie na emulsję, wszystkie miejsca negatywu będą obficie naświetlone, a więc w rezultacie silnie kryte, ich zaczernienie będzie leżało blisko wartości maksymalnej, charakterystycznej dla danej emulsji. Rzecz jasna, że opisywane zjawiska wystąpią silniej lub słabiej, zależnie od stopnia prześwietlenia emulsji.