Migawka klapkowa jest uproszczoną wersją migawki szczelinowej. Jedną z „roletek” stanowi tu samo lustro, drugą – dodatkowa klapka blaszana. W migawkę taką wyposażone są dawne modele aparatu Exa, jak np. Exa I oraz Exa I 63. Nie wdając się w szczegóły trzeba stwierdzić, że taka konstrukcja migawki znacznie obniża koszt aparatu w porównaniu z aparatem posiadającym normalną migawkę szczelinową. Jednakże taka uproszczona konstrukcja ma pewne ograniczenia, które dochodzą do głosu w określonych okolicznościach. Jednym z nich jest tendencja do winietowania obrazu.
Winietowanie objawia się na negatywie w postaci nie naświetlonego 2-3-milimetrowego paska wzdłuż jednego dłuższego boku klatki. Wygląda to tak jak gdyby obraz przy samym brzegu był czymś zasłonięty.
Winietowanie takie występuje jedynie przy użyciu obiektywów o dłuższej ogniskowej, a także przy zdjęciach „makro” – wykonywanych z dużym wyciągiem obiektywu. Wynika to z konstrukcji migawki: druga „roletka” zasłania część promieni (wi nietowanie) i na zdjęciu mamy obraz okrojony. Winietowanie takie występuje przy obiektywach o ogniskowej dłuższej niż 100 mm.
Analogicznie przedstawia się sprawa przy zdjęciach makro, kiedy w celu zwiększenia wyciągu obiektywu używamy pierścieni pośrednich. Winietowanie daje o sobie znać, jeżeli zastosujemy pierścienie o łącznej długości ponad 40 mm.
Unikanie błędów wynikających z opisanych powyżej zjawisk polegać będzie głównie na przestrzeganiu ograniczeń, które są normalnie podawane w instrukcji fabrycznej aparatu. Stosując więc obiektywy o ogniskowej dłuższej niż 100 mm i pierścienie pośrednie dłuższe niż 40 mm, musimy przewidzieć w kadrze odpowiedni luz. W przeciwnym kierunku nie ma żadnych ograniczeń i można używać obiektywów szerokokątnych o najkrótszej nawet ogniskowej oczywiście w oprawie dostosowanej do danego typu aparatu. Ponieważ winietowanie migawki klapkowej nie jest duże i powoduje zwężenie klatki o kilka zaledwie milimetrów, można często przejść nad tym do porządku dziennego.
Leave a reply