Obiektyw powiększalnika musi być oczywiście najwyższej jakości: marny to obiektyw, który daje ostre krycie całej powierzchni powiększenia dopiero przy przysłonie .11, a tak najczęściej – niestety – musimy postępować. Podobnie bezsporna jest sprawa czystości obiektywu. Przy małym otworze przysłony czasy naświetlania powiększenia wypadają dłuższe, co pozwala na dokładniejsze ich odmierzenie i daje technicznie poprawne powiększenia ze słabo krytych negatywów. Wyginaniu się papieru prze- ciwdziałamy przez staranne ułożenie go w maskownicy i dociśnięcie na wszystkich czterech rogach.
W powiększalnikach wyposażonych w prowadnice bez szybek niebezpieczeństwo powstawania nieostrego powiększenia zwiększa się wskutek wyginania się negatywu pod wpływem ciepła żarówki oświetlającej. Przewidując to, można zacząć nastawiać ostrość dopiero po pewnym czasie, gdy negatyw nieco nagrzeje się i wygnie pod wpływem tego nagrzania. Należy tylko jak najbardziej skrócić czas wyłączania żarówki przy zakładaniu papieru do maskownicy, aby negatyw nie zdążył ostygnąć i wrócić do położenia pierwotnego. Musimy dbać o prostopadłość osi optycznej obiektywu w stosunku do deski i do negatywu i kontrolować ją zawsze przed przystąpieniem do pracy. Stosowane celowo nachylenie tei osi dla prostowania „walących się” linii musi być połączone z silnym przysłonięciem obiektywu, co jest szczegółowo opisane na str.90. Czasem pozorne zmniejszenie ostrości występuje wskutek światła rozproszonego, jakie dociera do papieru na desce powiększalnika. Mogą to być zarówno promienie światła pochodzące z odbić od błyszczących elementów znajdujących się wewnątrz powiększalnika, jak również odbicia od błyszczących części zewnętrznych. Przykładem tego ostatniego wypadku będą odbicia światła od szyny, po której przesuwa się obiektyw w powiększalniku „Krokus”, przy użyciu obiektywu o ogniskowej 50 mm. Powiększenia nieostrego poprawić się nie da, trzeba wykonać drugie, prawidłowe powiększenie.
Leave a reply