W celu wyeliminowania tych błędów, pomiaru ekspozycji dokonujemy jak najbliżej fotografowanego przedmiotu, trzymając światłomierz w odległości od 15 do 30 cm od niego. Jeżeli np. z jakichkolwiek powodów nie jest możliwe podejście na taką odległość do fotografowanej osoby, pomiar światła na jej twarzy możemy zastąpić pomiarem tegoż światła na naszej dłoni pod warunkiem, że dłoń oświetlona jest identycznie (tym samym światłem), co wspomniana twarz. Przy pomiarze oświetlenia krajobrazu światłomierz skierowujemy nieco w dół, a nawet możemy osłonić go od góry dłonią. Chodzi o to, aby ochronić go od silnego światła rozproszonego w atmosferze, które mogłoby zafałszować pomiar. Wszystkie te sposoby stanowią pomiar światła odbitego.
W tych wypadkach, gdy podejście do fotografowanego przedmiotu jest kłopotliwe lub wręcz niemożliwe, stosujemy pomiar światła padającego. Do pomiaru tego zakładamy na fotoelement światłomierza specjalną, fabryczną nasadkę w postaci mlecznej szybki. Ma ona za zadanie zlikwidowanie charakterystyki kierunkowej światłomierza i dopasowanie jego wskazań do zmienionych warunków pomiaru. Tak przygotowany światłomierz kierujemy w stronę słońca. Zbiera on teraz światło z dużego kąta przestrzennego, mierząc sumę światła, które oświetla fotografowany przedmiot. Pomiaru można dokonywać przy aparacie bez potrzeby podchodzenia do obiektu naszych zdjęć, pod tym oczywiście warunkiem, że przy aparacie panuje takie samo oświetlenie, jak i przy obiekcie. Nie można, rzecz jasna, dokonywać takiego pomiaru stojąc w cieniu, podczas gdy mamy zamiar fotografować przedmiot oświetlony słońcem. Pomiar światła padającego eliminuje nam większość błędów wynikających z różnic kątów widzenia światłomierza i obiektywów fotograficznych o różnych ogniskowych.
Jak naprawić skutki ewentualnych błędów? W wypadku zdjęć nie doświetlonych odpowiedzi na to pytanie należy szukać na str. 56, natomiast w wypadku zdjęć prześwietlonych – na str. 53.
Leave a reply